فیلیپ دکان برگردان شهباز نخعی
همایش اقلیمی ٢٠١۵ پاریس بد آغاز می شود. پس از نشست کره زمین درسال ١٩٩٢ در ریو[دوژانیرو] مصرف سوخت فسیلی بی وقفه افزایش یافته است. درسال ٢٠١٣، فقط یارانه های اختصاص یافته به مواد سوختی مسئول تولید گازهای گلخانه ای حدود ۴٠٠ میلیارد یورو یعنی ۴ برابر رقمی بود که به انرژی های تجدید پذیر تخصیص یافته بود. صندوق سبز که درسال ٢٠١١ توسط سازمان ملل متحد تأسیس شده، تاکنون نتوانسته بیش از ١٠ میلیارد یورو جمع آوری کند.
نوشته‌های مرتبط
توافقی بین المللی برای محدود نگهداشتن گرمایش کره خاک به کمتر از دو درجه سانتیگراد که هدف تعیین شده از سوی همایش ٣٠ نوامبر آینده است توفیق نخواهد یافت اگر دولت ها تصمیم هایشان همچنان در چارچوب حفظ نظامی تولیدی برمبنای انباشت، غارت و هدردهی باشند. چالش اقلیمی بدون همیاری مردم ممکن نیست اما ابتکارات فردی یا محلی در نبود یک اراده سیاسی جهانی غیرعملی باقی می ماند. لازمه پذیرش جامعه ای که کمتر انرژی ببلعد و قانع و ساده زیست تر باشد – که این امر مستلزم تغییر بسیاری از عادت ها است –بالارفتن کیفیت زندگی است. بدون تغییر اقتصادی و اجتماعی و بدون بازتوزیع درآمدها، چه درسطح ملی و چه درعرصه جهانی، هیچ گونه تغییری درزمینه انرژی عملی نخواهد بود. درهند، ٣٠٠ میلیون تن بدون برق زندگی می کنند و هوای آلوده هرسال چندین صدهزارتن را می کشد.
درغرب، پرهیزکاری اقلیمی رودرروی ریاضتی قرارمی گیرد که به نظرمی آید ترفندی محیلانه برای بازتوزیع غیرمنصفانه تر ازپیش ثروت ها باشد. راه کاهش تولید گازکربنیک ازمسیر سرمایه گذاری های انبوه در مسکن، حمل و نقل عمومی، سوخت های تجدید پذیر – به عنوان نمونه درسطح پول های صرف شده درسال ٢٠٠٨ برای نجات بانک ها – می گذرد. پژوهش به همان اندازه که برای قابلیت درزمینه انرژی و بهبود مشخص شرایط زندگی موثراست، می تواند شغل های بسیاری ایجاد کند و درهرخانواده موجب کاهش زیان و صرفه جویی قابل توجه شود.
همچنین، پرهیزکاری اقلیمی موجب تعریف دیگری از بهزیستی می شود: مواد کمتر، نیروی کار بیشتر، ماشین های کمتر، هوشمندی بیشتر، بستن مالیات بر نفت برای کاهش استفاده نابجا از هواپیما، ترغیب به استفاده از حمل و نقل دریایی برای ممانعت از انحراف مبادله آزاد و اولویت دادن به مدارهای کوتاه و صرفنظر کردن از برخی از منابع زیرزمینی.
کشورهای صنعتی، تنها با یک چهارم جمعیت جهان، آسیب مهمی به جو کره زمین زده اند. مجموع برنامه های ایشان تاکنون موجب افزایش دمای زمین به میزان ٨.٠ درجه شده و بزودی نیز موجب افزایش ٨.٠ درجه دیگر می شود. (١). با این حال، آنها از تعیین هدف هایی با درنظرگرفتن برنامه های گذشته خود یا درنظرگرفتن همکاری های ضروری سربازمی زنند. اما، زمان آن فرارسیده که به «کشورهای جنوب» منابع مالی و فناوری لازم داده شود تا امکان یابند مستقیما به سوی توسعه ای برپایه پرهیزکاری اقلیمی گام بردارند. زودتر بهتر از بیشتر است.
١-
Sunita Narain, « Climat : l’injustice faite au Sud », Politique étrangère, vol. 80, n° ۲, Paris, été ۲۰۱۵.
