معرفی یک کتاب سیاسی: وارثین مکتب تونی بلر

کیت دیکسن ترجمه شیرین روشار

در طول تابستان سال ۲۰۱۲، آنتونی بلر، نخست وزیر سابق انگلستان (۲۰۰۷-۱۹۹۷)، اعلام کرد که قصد دارد به زندگی سیاسی بازگردد، خبری که شور و شوق چندانی را برنیانگیخت – حتی در اردوگاه خودش. بر خلاف انتظار، حتی چنین برمی آید که برای بقای بخشی از میراث بلر در حزب کارگر، لازم است تا این ستاره مخلوع ، که به همراه جانشین خود، آقای گوردن براون، باعث شدند تا حزب کارگر در بین سالهای ۱۹۹۸ و ۲۰۱۰، پنج میلیون رأی را از دست بدهد، از حزب دور نگه داشته شود. به همین دلیل، آقای ادوآرد میلیبند که در سپتامبر ۲۰۱۰ به ریاست حزب انتخاب شد، گفتمان گسست را برگزید ، و از سوی بخشی از مطبوعات، که لابد اندکی به کور رنگی دچار هستند، به لقب «اد سرخ» مفتخر شد. چون از آن زمان، قطع رابطه مورد نظر بیشتر در نوعی تغییر لحن متعادل تجلی می یابد تا در رد و انکار دوران تونی بلر.

دلیل آن این است که ادوآرد میلیبند، فرزند یکی از مهم ترین تئوریسین های مارکسیست انگلستان – رالف میلیبند – در مکتب نیو لیبر (New Labour) تربیت شده و هرگز از آن فاصله نگرفته است، چنانکه مهدی حسن و جیمز مک اینتایر در کتاب شرح حال خود از میلیبند به آن اشاره می کنند(۱). همانند تعداد بیشماری از اعضای آخرین دولت ها، آقای میلیبند تحصیلات خود را در آکسفورد و هاروارد انجام داده، که از این پس شاخص خصوصیت کاملاً آنگلوساکسونی نخبگان جدید سیاسی انگلیسی به شمار می آید. وی برای ارتقا در درون حزب از حمایت آقای براون بهره مند بوده، که مدتی مشاور مخصوص او در امور اقتصادی، و سپس از سال ۲۰۰۷، یکی از همکاران نزدیک گوردن براون در دفترنخست وزیری بوده است. آخرین قسمت خط سیر او بدون تردید موجب تقویت برخی از پیروان بلر– که برخی اوقات اجازه می دهند تا خصومت شان علیه آقای براون بر نگرش آنها غلبه کند – در حمایت قاطعانه از نامزدی دیوید، برادر ادوآرد، که آنها وی را همچون وارث واقعی تلقی می کردند، برای ریاست حزب شده است ، در حالیکه مهم ترین سازمان های حقوق بگیران حمایت خود را از آن میلیبندی اعلام می کرد که وعده یک تغییر مسیر می داد. با این همه، دلواپس خلاص کردن خود از تصویری که به عنوان «کاندیدای رفقا» با خود یدک می کشد، آقای ادوآرد میلیبند مکرراً بر مخالفت خود با «اعتصاب های غیرمسئولانه» تأکید کرده است – اشاره ای غیرمستقیم به «زمستان نارضایتی ها» ی سالهای ۱۹۷۹-۱۹۷۸، با تظاهرات متعدد علیه سیاست ریاضیتی دولت کارگر آن زمان و – بر اساس فرهنگ عامه طرفداران تونی بلر – نمادی از انحراف چپگرای جنبش کارگری انگلستان. آقای میلیبند به این ترتیب به آقای الیستر دارلینگ می پیوندد که در شرح «هزار روزه» اش در پست وزیر اقتصاد و دارائی (۲)، بین سالهای ۲۰۰۷ و ۲۰۱۰، مدح «میانه روی رادیکال» حزب جدید کارگر را می گوید، با به دست دادن نشانه تازه ای از نابینائی اردوگاهش در مقابل مسئولیت حزب در دامن زدن به بحران مالی سال ۲۰۰۷.

آقای میلیبند، وفادار به سنت تونی بلر، روایت شخصی خویش را نسبت به «مثلث بندی های» سیاسی ، همان هنر شکار رأی دهندگان در زمین حریف، ارائه داد . میلیبند اخیراً مفهوم «یک ملت واحد» را از آن خود کرد ، مفهومی که زمانی توسط نخست وزیر محافظه کار، بنجامین دیزرائیلی (۱۸۸۱-۱۸۰۴) عنوان شده بود، که هدفش تشویق نوعی محافظه کاری پدرانه بود. اما، به گفته روزنامه نگار، سیوماس مایلن: « یک ملت واحد یا نه، بهر حال منافع بیکاران بخش ساختمان سازی ارتباط چندانی با منافع مدیران سرمایه های سوداگرانه ندارد» (۳).

میلیبند اطمینان می دهد که انگیزه رأی دهندگانی را که از حزب دور شده اند دریافته است . همانند دارلینگ، او نیز از سیاست جنگ افروز تونی بلر فاصله می گیرد و حتی قسم می خورد که مخالف دخالت نظامی مشترک انگلیس و آمریکا در عراق بوده است، دخالتی که سرپرست ارتباطات تونی بلر، آلاستر کمپبل، در کتاب خاطراتش چنان به روشنگری درباره آن می پردازد که خون در بدن انسان منجمد می شود (۴). کتاب شرح حال مهدی حسن و مک اینتایر، همچون شرح دارلینگ، با این همه یادآور می شوند که مدیریت جدید برای ساختن دیدگاهی جایگزین آنچه که ائتلاف به رهبری دیوید کامرون – که در ضمن از طرفداران پر و پا قرص تونی بلر است – با خشونت پیش می برد، با دشواری روبروست. و می توان نگران این بود که دیزرائیلی واقعاً آن کمکی که حزب کارگر به آن نیار دارد را به او نرساند…

پانوشت ها :

۱-

Mehdi Gasan et James MacIntyre, Ed : The Milibands and rhe Making of a Labour Leader, Biteback Publishing, Londres, 2012, 352 pages, 9,09 livres sterling.

۲-

Alistair Darling, Back from the Brink, 1,000 Days et Number 11, Atlantic Books, Londres, 2011, 336 pages, 14 livres sterling

۳-

Seumas Milne, « Ed must move further and faster from New Labour”, The Guardian, Londres, 3 octobre 2012.

۴-

Alastair Campbell, The Burden of Power. Countdown to Iraq, Hutchinson, Londres, 2012, 752 pages, 16,75 livres sterling.

این مطلب در چارچوب همکاری انسان شناسی و فرهنگ و سایت دوستان لوموند دیپلماتیک منتشر می شود و در دسامبر ۲۰۱۲ در فرانسه به انتشار رسیده است.

پرونده ی «لوموند دیپلماتیک» در انسان شاسی و فرهنگ
http://anthropology.ir/node/15007

<