پیشگفتار :.
سیاحت و سفر، از قدیم ترین ادوار، از مهم ترین خواست ها و تمایلات انسان بوده و هست. بشر آرزو داشته و دارد که از دیگر اقوام و افراد بشری و دیگر سرزمین ها دیدار کند، ناشنیده ها را بشنود و نادیده ها را ببیند.
نوشته‌های مرتبط
برای هر انسانی، هم انسان های دیگر اهمیت دارند و هم اقلیم ها و اماکنی که زیستگاه آدمی و دیگر موجودات است.بشر از آن زمانی که کوچ نشین بوده، در حال سفر و حرکت بوده است تا امروز که سکونت در یک مکان را اختیار کرده، همواره مشتاق بوده است که از حالات مردمان دیگر آگاه شود، شگفتی ها را ببیند و بداند و عجایب اقالیم را بنگرد.
در این بین نوشتن خاطرات سفر هم از جمله عادات نیکوی اهل فضیلت از روزگاران گذشته بوده است و قدیم ترین خاطره نویسی ها، نوشتن همین خاطرات سفر است.
ایران یکی از کهن ترین کشورهای آسیایی است که از دیر باز به دلیل وجود امپراتوری های بزرگی چون هخامنشیان، اشکانیان، ساسانیان و حکمرانان مقتدر دوران بعد از ورود اسلام پذیرای سفرای خارجی، سیاحان و کاروان های تجاری بوده است. از این میان سیاحان نقش بسیار پررنگی در شناساندن ایران به جهانیان داشتند. به این شکل که سفرنامه ی هرودوت و فیثاغورس از اولین نمونه هایی است که توانستند فرهنگ، آداب و سرزمین ایران را به مردم دیگر نقاط عالم بشناساند. در دوران برپایی امنیت چون دوران سلسه های صفوی و قاجار سرزمین ایران میزبان سیاحان و جهانگردان بسیاری از اکثر نقاط مهم عالم ِ آن زمان بود. در این میان نقش سیاحان ایتالیایی که از جمهوری ونیز یا جمهوری ایتالیا به ایران می آمدند به دلیل پیشینه ی طولانی روابط سرزمین ایران و ایتالیا در طول تاریخ، گفتار نغز و شیوا، دقت به جزئیات و بیان بسیار زیبا و سلیس از آداب و سنن و عقاید و صد البته همراهی با آداب و رسوم ایرانیان از اهمیت بسیاری برخوردار است.
این نوشتار سعی دارد که گوشه ای از ایران صفوی و آداب و رسوم حاکم در ایران دوران را از دیدگاه جهانگردان ایتالیایی بررسی کند. نگارنده تلاش خواهد کرد که نگاهی کوتاه اما دقیق بر این مطالب داشته باشد هرچند که خالی از نقص نخواهد بود.
برای خواندن ادامه مقاله کلیک کنید:
