مردم نگاری

فلیسیتی پیکن ترجمه ی مصطفی صداقت رستمی

مردم نگاری چیست؟

مردم نگاری شامل مشاهده، ثبت و ضبط روابط اجتماعی، مکان ها و فرهنگ ها می باشد(ایندا ۱۱:۲۰۰۵). مردم نگاری ریشه در مردم شناسی دارد و به عنوان یک روش تحقیقی اجتماعی وسیعتر به تازگی شناخته شده است.با اینکه مردم نگاری سابقه ای در حل مشکلات مربوطه دارد اما در تحقیق های وسیع تر علوم اجتماعی نسبت به آن حس ظن و شک و تردید وجود دارد.در عین حال، این میراث چند رشته ای همان چیزی است که امکان گسترش یک روش را باز نگه می دارد.با گسترش روش های مردم نگاری علوم اجتماعی نیز سود خواهد برد چون مردم نگاری جهان را در نظر می گیرد.

تراورز (۱۹۹۹) بیان می دارد که هیچ نوع مشکل خاصی در مورد این روش اجتماعی کیفی وجود ندارد.از جهات بسیاری مردم نگاری یک شیوه شهودی برای درک چیزی است که می خواهیم راجع به آن بیشتر بدانیم ، اما این درک از طریق یک فرایند رسمی انجام می گیرد.در ابتدا قوم نگار به جنبه های زیادی از یک موقعیت اجتماعی علاقه نشان می دهد.این قوم نگارها مشاهده می کنند، سؤال می پرسند، مکالمه می کنند، یاد داشت برداری می کنند، علامت ها و تابلوها را می خوانند و وقتشان را با کسانی می گذرانند که کاری را مرتبط با مورد مطالعه ی قوم نگار انجام می دهند.این عمل (مردم نگاری) با مشاهده های روزانه فرق دارد.این عمل در یک بافت میدانی انجام می گیرد و یک فرایند رسمی برای درک و فهم یک گروه، وضعیت و فرایند وجود دارد.این رسمی بودن این امکان را می دهد که تعریفی سخاوتمندانه از مواد اطلاعات و شیوه های جمع آوری اطلاعات فراهم آید.در مرحلۀ دوم ، اطلاعات نوشته می شوند.نوشتن هم به عنوان یک تکنیک برای جمع آوری اطلاعات و هم به عنوان تکنیکی برای ارائه ی اطلاعات در مردم نگاری می باشد.

مردم نگاری: سنتی و امروزی

از منظر تاریخی، مردم نگاری دو دوره داشته است.دوره ی اول دوره ی سنتی و مردم شناختی است و دوره ی دوم و فعلی در مورد مردم نگاری در جهان امروزی است.در دوره ی سنتی مردم نگاری به عنوان شیوه ای است برای درک جوامعی که بعدها از آنها به عنوان نظام های پیش مدرن، بسیار ناشناخته و بسته یاد می کردند.مردم نگاری که به عنوان شیوه ی اصلی مردم شناسان است اغلب به معنای یک مطالعه ی عمیق و طولانی است.در دوره ی پسا استعماری این ایده ی جوامع بسته و ناشناخته ( که موضوع سنتی مردم نگاری بود) از وضوح و شفافیت کمی برخوردار بود و این نوع مردم نگاری باید انعطاف پذیرتر و وفق دادنی تر می شد.در زمان های اخیر، مردم نگاری دچار یک تحول و رنسانس شده است و به زمینه های جدیدی برای استفاده در جوامع معاصر و سنتی و دیگر رشته های علوم اجتماعی دست یافته است. استفاده از شیوه های مردم نگاری برای مردم و مکان هایی که خارج از زمینه های اصلی آن می باشد موجب ابتکار و نوآوری شده است.مشخصه ی شیوه ی مردم نگاری در دوره ی اخیر تمایل برای گسترش راهبردهای تحقیقی است که با ویژیگی های منحصر به فرد و گاها بحرانی جهان مدرن تطابق دارد.قوم نگاران معاصر با نظام هایی کار می کنند که باز هستند و یکی از تمرکزهای اصلی آنها گسترش شیوه هایی برای فهم و درک بیگانه ها ، خودشان و همچنین تحقیق و بررسی روابط متقابل درون گروهی می باشد.بنابراین،کار قوم نگار برای ملزم ساختن انعطاف پذیری ادامه می یابد و این نیاز از طریق استفاده از استراتژی های تحقیقی گوناگون برطرف می شود ( فروهلیک و هریسون ۷:۲۰۰۸ ) .

روش های مردم نگاری

قوم نگارها چه کاری انجام می دهند؟ ساده ترین جواب این سؤال این است که قوم نگار چندین وظیفه را انجام می دهد چون هدفش این است که در میان حوادث و پدیده ها باشد تا بتواند آنچه را که در حال اتفاق است ثبت و ضبط کند.بنابراین، قوم نگارها دانشمندان اجتماعی هستند که به شیوه های گوناگونی خود را عمیقا درگیر حوزه ی کار می کنند.

همگان این امر را می پذیرند که قوم نگارها نیاز به گذراندن زمان بیشتر در میدان کاری دارند چون این گونه می توانند درکی عمیق و توضیحات کامل فراهم آورند.علیرغم بحث و جدل های گوناگون در مورد تجویز کردن کمترین زمان، بحث زمان همچنان در فضای امروزی مطرح است.زمان مورد نیاز در میدان بیشتر به مواردی همچون پرس و جوی اجتماعی، میزان و نوع دسترسی و میزان اطلاعات قبلی یک قوم نگار وابسته شده است. بحث ها در مورد دسترسی همچنان دارای اهمیت می باشند و روح ماجراجویی که همراه با گسترش اولیه ی مردم نگاری بوده است همچنان در کاربردهای معاصر این رویکرد وجود دارد.با وجود این، زمان های مسافرت به شدت کاهش یافته اند و قوم نگار امروزی می تواند پیاده، با ماشین و با هواپیما وارد یا خارج از جامعه ی مورد مطالعه شود.و قوم نگار امروزی به مانند مردم شناسان پیشین کار خود را با دانش کم شروع نمی کند.

غوطه ور شدن در میدان و مشاهده ی آنچه که مردم انجام می دهند و یا بیان می دارند به این معناست که مردم نگاری اعمال و عناصر عملی یک محیط اجتماعی داده شده را در نظر می گیرد.جزئی از بافت و محیط اجتماعی بودن، هوشیار بودن و توانا در ثبت و ضبط گفته ها و دیده ها مهارت های مردم نگاری هستند. از آنجایی که دلیل غوطه ور شدن در پدیده ها نزدیکی هر چه بیشتر به تجربه ی مورد بررسی می باشد، قوم نگار خواهان غوطه ور شدن عمیق در میدان است تا بتواند صرفا از طریق بودن در آنجا (میدان) دانش و عملی در مورد جوامع بدست آورد.

کارمیدانی به عنوان شیوه ی اصلی جمع آوری اطلاعات در مردم نگاری باقی ماند.کار میدانی اصطلاحی است که شامل مشاهدات شرکت کننده و غیر شرکت کننده و همچنین مصاحبه است اما محدود به آنها نمی باشد.جمع آوری اطلاعات زمانی اتفاق می افتد که محقق خود را در میدان غرق کند و این بدان معناست که منابع اطلاعات و شیوه های جمع آوری آنها معمولا در همان آغاز کار تعیین و مشخص نمی شوند.به طور سنتی، کار میدانی به معنای سال ها مسافرت به میدان،مذاکره برای دسترسی، عادت کردن به گروه و ایجاد رابطه ی دوستانه برای درک فرهنگ آن جامعه از دیدگاه یک خودی می باشد. تجربه ی ایوانس پریتچارد در کار میدانی عظیمش در میان مردم نیور (Neur ) بیانگر زمان و هزینه ی مصرف شده در مردم نگاری سنتی است.

“بنابراین، تمام مدت سفر اولم و بخش زیادی از سفر دومم را صرف فهم زبان آن مردم کردم تا بتوانم از آنها پرس و جو کنم”(۱۰:۱۹۷۶).

در مقابل، محیط های مدرن معاصر موانع کمتری از این مشکلات را موجب می شوند.یکی از تغییرات اولیه ی مردم نگاری برای محیط های مدرن این است که مدت زمان سپری کردن در میدان به حق کمتر می باشد.این امر باعث شده است که مردم نگاری در نظر محققانی جالب به نظر آید که می خواهند بدون اقامت های طولانی مدت در میدان به فهم عمیقی از یک موقعیت اجتماعی دست یابند.اکنون ، قوم نگارهای معاصر با چالش های نسبتا متفاوتی مواجه هستند و برای از عهده برآمدن آنها امکان ابتکار خلاقانه وجود دارد (برای مثال، رجوع کنید به کار سیزارنیاواسکا بر روی سازمان ها).

برای یک قوم نگار نوشتن بخش مکمل روش مردم نگاری می باشد.قوم نگار در طول تحقیق و نه بعد از تحقیق به نوشتن می پردازد.از آنجا که کار مردم نگاری با تهیه ی یک گزارش کامل و مفصل از وضعیت داده شده خاتمه می یابد، در نتیجه اهمیت مستدل کردن و یادداشت برداری روزانه در مردم نگاری مشهود است ( لاتور ۲:۲۰۰۵).این گزارش نوشته شده دربرگیرنده ی جزئیات عمیق و توضیح مفصل کار میدانی است.این کار توصیفی شامل گفتگوها، دلایل مستدل و مشاهده ی اعمال، رفتارها، قواعد و اعتقادات می باشد.از طریق نوشتن بینش یک قوم نگار به محیط اجتماعی مورد مطالعه منتقل می شود.

از مردم نگاری چگونه استفاده می شود؟

مردم نگاری برای آن نوع از مشکلات تحقیقاتی مناسب است که پاسخ آنها از طریق منابع اطلاعاتی گوناگون و همچنین اطلاعات جمع آوری شده به شیوه های گوناگون بدست می آیند. در مردم نگاری از آنچه که به عنوان اطلاعات نام برده می شود در برگیرنده ی چیزهایی می تواند باشد که با مردم، متون، اشیاء ،طرح ها ، ساختمان ها ، باغ ها، ابزارها، اسطوره ها و تکنولوژی ها در ارتباط هستند.هدف مردم نگاری بدست آوردن فهم و درک عمیق از یک وضعیت اجتماعی است و این امر نیاز به سطوحی از غوطه ور شدن در میدان به منظور مشاهده، ارتباط و مستند سازی دارد.

از آنجا که تحقیق مردم نگاری دارای اهداف و دامنه وسیعی است ، این نوع تحقیق در طرح خود از روش های گوناگون زیادی استفاده می کند.مصاحبه های نیمه ساخته ،مشاهده ی شرکت کننده ها و غیر شرکت کننده ها و جمع آوری و تحلیل متن ها ( برای مثال ، گزارشات رسانه ای و قوانین) روش هایی هستند که معمولا در مردم نگاری ترکیب می شوند.از آنجا که هدف مردم نگاری فراهم آوردن تصویر کاملی از جهان اجتماعی است ، چنین منابع اطلاعاتی گوناگون و تکنیک های جمع آور ی اطلاعات به مانند میزان زمان سپری شده در میدان و نوشتن مداوم دارای اهمیت می باشند.

مردم نگاری در کجا انجام می شود؟

این که یک قوم نگار کجا را برای کارش انتخاب می کند احتمالات زیادی وجود دارد.ثابت شده است که مردم نگاری برای بررسی موضوعات وسیع مفید می باشد.این موضوعات می توانند شامل ابتکارات علمی (لاو ۲۰۰۰) ، مؤسسات هر روزه مانند مدرسه (ویلیس ۱۹۸۰) ، شرکت های حقوق جزا ( تراورس ۱۹۹۷) و روابط عمومی استرالیایی ( پووینلی ۲۰۰۰) باشند .چالش پیش روی مردم نگاری معاصر بیشتر شیوه های محدود دسترسی است نه گزینه های محدود دسترسی .یک مرکز خرید ممکن است دسترسی آسانی را برای قوم نگار فراهم آورد اما یک شرکت قانون جزا و یا جامعه ی پناهندگان احتمالا مشکلاتی را برای ورود و دسترسی به اطلاعات موجب می شوند ( نگاه کنید به تراورس ۱۹۹۷ ، رایس و ازی ۲۰۰۵).

بعضی از میدان های احتمالی مردم نگاری آسانتر از میدان های دیگر شناخته و تعریف می شوند.برای مثال، جوامعی که توریستی هستند موضوع بحث گزارشات مردم نگاری هستند ، چون توریستی که اولین بار جامعه ای را می بیند با دید یک قوم نگار به آن نگاه می کند.مشخصه ی این جوامع میزبان بی حرکتی نسبی آنها می باشد و بنابراین آنچه که قوم نگار نیاز دارد یعنی درگیری مستمر در یک جامعه برایش فراهم آمده است ( به تحقیق شرلوک بر روی شهر ساحلی کوینزلند نگاه کنید).خود توریست ها مشکلات چشمگیری را به بار می آورند و این مشکلات به ما اطمینان می دهد که انعطاف پذیری مرتبط با روش های مردم نگاری بطور کامل بررسی شده اند.ماهیت موقتی و تغییرپذیر یک توریست باعث می شود که عمل تحقیق که در یک مدت خاصی انجام می گیرد سخت شود( آمیت ۲۰۰۰ در فروهلیک و هریسون ۵:۲۰۰۸).برای مقابله با این مشکل قوم نگارها از آن نوع مکان های توریستی استفاده می کنند که برای تحقیق مردم نگاری دارای کمپ هایی می باشند و این قوم نگارها از طریق رفتار افراد به هنگام عبور از کمپ ها توریست ها را شناسایی می کنند و از آنها به عنوان اشخاص موقتی تحقیق یاد می کنند.هدف قوم نگارها در استفاده از مکان های توریستی به عنوان میدان های مردم نگاری شناسایی توریست ها می باشد نه ایجاد روابط مستمر با افراد عبور کننده .سپس می توان توریست ها را به عنوان گروه پراکنده ای که مشخصه ی انها اقامت موقت است مورد مطالعه قرار داد و تحقیق می تواند بر روی حوادثی تمرکز کند که رفتارهای موجود در این فضاهای اجتماعی گاها با اهمیت و گاها بی اهمیت را روشن تر می سازد(جود و فنشتاین ۱۹۹۹، اسلادانها ۲۰۰۲ ).

تحقیق مردم نگاری تحقیقی است که اغلب بصورت استقرایی ( از کل به جز) انجام می گیرد.مردم نگاری اولیه در جوامع ناشناخته انجام می گرفت.جوامعی که در آن قوم نگار دانش محدودی در زمینه ی مورد بررسی داشت و بنابراین نمی توانست روش استنتاجی ( از جز به کل) برگزیند.از آنجا که مناطق ناشناخته از حمایت کمی برخوردارند و از آنجا که مفهوم منطقه ی ناشناخته این سؤال را بر می انگیزد که این منطقه برای چه کسی ناشناخته است، یک توانایی در قوم نگار بوجود می آید که وارد این منطقه ی ناشناخته شود و برای ورود به این میدان ناشناخته سعی و تلاش کند.نگاه قوم نگار به منطقه ی ناشناخته به مانند افرادی است که سعی دارند ذهن بازی داشته باشند و با صبر و حوصله به یک درک و فهم دست یابند.

ویژگی های اصلی یک نگرش مردم نگاری

۱.بر روی تجارب دست اول محقق تأکید می کند.

دیده می شود که محقق در فرآیند تحقیق فعال می باشد و معمولا در حال یادداشت برداری می باشد. همچنین نیاز است که قوم نگار نقش خود را در تحقیق تحلیل و بررسی کند.

۲.بر روی اطلاعاتی تمرکز می کند که بصورت طبیعی اتفاق می افتند.

اطلاعات (داده ها) از طریق یک محیط موقعیتی ایجاد می شوند نه اینکه بصورت مصنوعی ایجاد و تولید شوند.

۳.از روش های گوناگون استفاده می کند.

علاوه بر ثبت و ضبط مشاهدات شرکت کننده ها ، قوم نگارها ممکن است از مصاحبه استفاده کنند (خواه مصاحبه خود جوش و خواه از پیش برنامه ریزی شده باشد).حتی ممکن است از داده های بصری استفاده شود و دلایل مستند شده نیز مورد تحلیل قرار بگیرند.

مردم نگاری و دیگر چارچوب های نظری

تفسیر نتایج تحقیق جنبه ی اصلی فرآیند تحقیق است. تأکید مردم نگاری بر روی تکنیک های توصیفی، منابع اطلاعاتی گوناگون و شیوه های گوناگون جمع آوری اطلاعات به معنای این می باشد که برای بررسی تجلی ها و اعمال سازنده ی جوامع مدرن ، دیدگاه های وسیع و زیادی کارایی دارند .بنابراین، قوم نگارها چارچوب های نظری مختلفی را استفاده می کنند تا با آنها کشفیات تجربی را تفسیر کنند.برای مثال، آن نوع مردم نگاری که تحت تأثیر نظریه ی مارکسیست است بر روی تلاش و تقلای گروه های فرعی در بافت پسا استعماری تأکید می کند.قوم نگارهای پسا ساختاری حقایق پراکنده را توضیح می دهند و در جست وجوی صراحت و برجستگی تاریخی می باشند.به معنای واقعی کلمه، یک قوم نگار پساساختاری در میانه ی تحقیق با یک دو راهی در مورد جایگاه و مقام خود مواجه می شود.فرو رفتن و غرق شدن آگاهانه ی یک قوم نگار در جامعه ی مورد تحقیق می تواند دستیابی به تحقیق را آسان نماید.توصیفی که ویژگی های کلی نگرانه ،تجربی و محسوس یک مکان و افراد را بیان می دارد.به همین دلیل است مردم نگاری در مطالعاتی همچون روابط متقابل اجتماعی، تعامل سمبلیک و پدیدار شناسی مفید بوده است.

اخیرا پیشرفت های نظری در زمینه ی جامعه شناسی شهری باعث حمایت از نگرش های قوم نگارانه شده اند، چون نگرش های قوم نگارانه این توانایی را دارند که جنبه های اصلی تحقیق جامعه شناسی شهری ( مانند ماهیت شهر و وضعیت شهری) را مورد پرسش و بررسی قرار دهند(امین ۱۰۱:۲۰۰۷).نظریه ی کنشگر-شبکه نیز استفاده از مردم نگاری را حمایت می کند، چون مردم نگاری این توانایی را دارد که شبکه های اجتماعی ظریف را در میان فهرستی از کنشگرها بیابد که نتنها شامل مردم بلکه شامل زبان، تکنولوژی و طبیعت نیز می باشند. کاربردهای احتمالی مردم نگاری برای از عهده برآمدن مسائل محیط زیستی که به عنوان یک مشکل اجتماعی می باشند در حال کشف شدن می باشد ( نگاه کنید به فرانکلین ۲۰۰۸). همچنین، نظریه ی فمینیست و علاقه ی فزاینده به ماهیت مادی و تجسمی جامعه باعث احیای توجه و علاقه به اعمال و فرهنگ های مادی شده است و این ها جزئی از حوزه ی سنتی قوم نگار می باشند.

چگونگی تحلیل یاد داشت های میدانی

۱.پس از آنکه مشاهداتتان پایان پذیرفت هر چه زودتر با جدیت به ثبت و ضبط مشاهداتتان بپردازید.بیاد داشته باشید که نتنها باید آنچه را که دیده اید و تجربه کرده اید توضیح دهید بلکه باید احساسات و برداشتتان از حوادث را ثبت و ضبط کنید.

۲.از معنای موضوعات و درون مایه های آشکار شده سر در آورید.

۳.تفکرات خود را از مشاهدات اولیه ثبت و ضبط کنید.اما با استفاده از ستونی مجزا آنها را جدا از دیگر یادداشت ها نگه دارید.

۴.برای چگونگی بررسی این تفاسیر راهی پیدا کنید.برای آنکه مطمئن شوید آنچه را که می شنوید و می بینید همان چیزی است که خودتان شندید و دیدید باید مشخص کنید که چه سؤالاتی را بپرسید و از چه کسانی بپرسید.

۵.تعدادی جلسه با افراد شرکت کننده در تحقیق تشکیل دهید تا به واکنش ها و نظرات رسمی تری دست یابید.

منبع: وادسوورث ۵۵:۱۹۹۸

از روش تا عمل

در این بخش به امور عملی مرتبط با چگونگی انجام مردم نگاری اشاره خواهد شد.این بخش شهر هوبارت ( Hobart) را توضیح می دهد، از نظرات و رفتارهای مردم آن استفاده می کند و محیطی هایی همچون ساعات شلوغ شهر و سیستم حمل و نقل عمومی شهر را توضیح می دهد که در آنها اعمال اجتماعی رخ می دهند.

به این امر توجه کنید که قوم نگار چطور در خلال این گزارش جای داده شده است.شیوه ی نگارش مردم نگاری و ماهیت عمیق کار میدانی یک محقق را ملزم می سازد که همواره حاضر و نه غایب باشد.

کار میدانی موجب حوادثی می شوند که ثبت شده اند و این حوادث اغلب به شیوه های غیرقابل پیش بینی و غیر محتمل اتفاق می افتند.برای مثال در قطعه ی زیر، مردم نگاری که منتظر یک تاکسی است این انتظار را ندارد که با ترک میدان چیزی خردمندانه ارائه دهد.با وجود این، این توانایی مشاهده کردن، تجربه کردن و ثبت و ضبط کردن است که غیرمنتظره می باشد و از نظر اجتماعی جالب است و همین امر نکته ی قوت مردم نگاری است.همچنین این نوع مشاهده کردن، تجربه کردن و ثبت کردن حوادث اجتماعی بخشی از یادگیری عادی برای اجتماعی بودن است.بنابراین، یک بحثی مطرح است که مردم نگاری برای انجام بررسی های اجتماعی شیوه ای بسیار منطقی و آشنا ارائه می دهد. به تعبیری، مردم نگاری مسیری را برای جهان اجتماعی ارائه می دهد که بیشتر شهودی می باشد تا سخت.

حقایق شهر هوبارت

ساعت ۵:۲۰ بعدازظهر جمعه: پس از آنکه با دو معمار در مورد ویژگی های شهر مصاحبه کردم در مرکز شهر در یک ایستگاه تاکسی در صف ایستادم. در سمت راست من خانمی قرار داشت که اخیرا از سیدنی استرالیا نقل مکان کرده بود و می گفت که در سیدنی برای گرفتن تاکسی کافی است انگشت خود را تلقی به صدا در آوری.از اینکه در سیدنی نیستم تا اینطور تاکسی بگیرم ناراحت شدم، اگر چه با صدا در آوردن انگشت احساس راحتی نمی کنم.

ساعت ۵:۳۰ بعدازظهر: اکنون حدود ۱۰ نفر در صف وجود دارند و خبری از تاکسی نیست و حتی هیچ تاکسی ای از آنجا عبور نمی کند.باید اتوبوس بگیرم.نه ، اگر اتوبوس بگیرم بعد از یک دقیقه ۳ تا تاکسی می آید.با اینکه کم صبر هستیم منتظر می مانیم. با لحنی متفاوت نسبت به مبارزه ی رسانه ای اخیر تاسمانیا به خودم می گویم که این مکان را دوست داشته باش.

ساعت ۵:۴۰ بعدازظهر : دو پسری که از ایستگاه رد می شدند ما را مسخره کردند و گفتند که ماشین در اول همین خیابان در ترافیک است چون ساعت شلوغ شهر است.به خانمی که از سیدنی آمده است می گویم که فقط در شهر هوبارت این طور است. آن زن می خنند و می گوید فکر کنم.

ساعت ۵:۵۵بعدازظهر: تمام امیدم را برای رسیدن به خانه از دست داده ام اما در نهایت سوار تاکسی شدم و احساس گناه می کردم که دیگرانی را که در صف بودند ترک کردم.اما من زندگی ای دارم که باید دوباره از نو آن را شروع کنم.این تقصیر راننده نیست، سعی کردم که نگاهی آکنده از ناراحتی به او نیندازم.باید خوشحال باشم که در راه خانه هستم_باید اتوبوس می گرفتم،گرفتن ناکسی سخت بود.وقتی که از شهر خارج شدیم به راننده نگاه می کردم و می خندیدم.راننده جواب داد بله،می فهمم. چندین ساعت است که در دفترتان بودید و هنگامی که خواستید به خانه برگردید سر ماشین گرفتن اعصابتان خورد شد.در تمام طول مسیر به این فکر می کردم که این زمانه ای است که باید ساعت های متوالی کار کنیم و سپس انتظار زیادی برای گرفتن ماشین بکشیم.به این فکر می کردم که در شهرهای کوچک تاکسی های کافی وجود ندارند و افراد زیادی وابسته به زمان هستند.در پایان باید با نظر راننده موافقت کنم که در همه چیز مشکل وجود دارد و باید به یاد داشته باشم که باید در زمان های خلوت تاکسی بگیرم چون چنین چیزهایی حقیقت شهر هوبارت است.

منابع:

Amin, A. (2007). ‘Rethinking the Urban Social’, City 11 (1): 100–۱۱۴.Czarniawska, B. (2004). ‘On Time, Space, and Action Nets’, Organisation, 11 (6): 773–۹۱.

Evans-Pritchard, E. (1976). The Nuer. New York: Oxford University Press.

Franklin, A. (2008). ‘A Choreography of Fire: A Posthumanist Account of Australians and Eucalypts’, in Pickering, A. (ed.), The Mangle in Practice: Science, Society and Becoming. Durham: Duke University Press: 46–۶۶.

Frohlick, S. and Harrison, J. (2008). ‘Engaging Ethnography in Tourist Research: An

Introduction’, Tourist Studies 8 (1): 5–۱۹.

Inda, J. (2005). ‘Analytics of the Modern: An Introduction’, in Inda, J. (ed.), Anthropologies of Modernity: Foucault, Governmentality, and Life Politics. Oxford: Blackwell: 1–۲۲.

Judd, D. and Fainstein, S. (1999). The Tourist City. New Haven: Yale University Press.

Latour, B. (2005). Reassembling the Social: An Introduction to Actor–Network Theory. Oxford: Oxford University Press.

Law, J. (2002). ‘Objects and Spaces’, Theory, Culture and Society, 19 (5–۶): ۹۱–۱۰۵.

Povinelli, E. (2002). The Cunning of Recognition: Indigenous Alterities and the Making of Australian Multiculturalism. Durham: Duke University Press.

Rice, P. and Ezzy, D. (2005). Qualitative Research Methods. Melbourne: Oxford University Press.

Sherlock, K. (2001). ‘Revisiting the Concept of Hosts and Guests’, Tourist Studies, 1 (3): 271–۹۵.

Sladanha, A. (2002). ‘Music Tourism and Factions of Bodies in Goa’, Tourist Studies, 2 (1): 43–۶۳.

Travers, M. (1997). The Reality of Law: Work and Talk in a Firm of Criminal Lawyers. Suffolk: Ashgate.

Wadsworth, Y. (1998). ‘What is Participatory Action Research?’, Action Research International, Paper 2.

Willis, P. (1980). Learning to Labour: How Working Class Kids Get Working Class Jobs. Surrey:Gower.

منبع : روش های تحقیق اجتماعی، ویراست مگی والتر، انتشارات دانشگاه آکسفورد،۲۰۰۹

Source: Felicity Picken, What is ethnography?, in : Maggie Walter, Social Research Methods (second edition), chapter 18, oxford university press, 2009