برگردان: آریا نوری، فرزانه یاوریان‌منفرد، سروش قرایی
شمال کانادا تبدیل به مفهومی شده که پیوسته در حال تغییر است. مناطق شمال‌غربی در سال ۱۸۷۶ تمام منطقۀ کنونی آلبرتا، ساسکاچوان، یوکون و سرزمین های شمال غربی وهمچنین بخش اعظم مانیتوبا، اونتاریو، کبک و نوناووت کنونی را در بر می گرفته است. با گسترش استعمار، استان های جدیدی از درون این سرزمین‌ها سر بر آوردند، بخش هایی از این سرزمین ها تقسیم و به استان ها اضافه شدند. امروزه شمال کانادا دارای سه منطقه است، یوکون (ایجاد شده در سال۱۸۹۸)، سرزمین های شمال غربی (نام انگلیسی آن در سال ۱۹۱۲ به سرزمین های شمال غربی تغییر یافت)، نوناووت (ایجاد شده در سال۱۹۹۹) و بخش‌هایی از کبک، سرزمین جدید و لابرادور که شبه جزیرۀ اونگاوا را پوشش می دهند. بخش مربوط به کبک کانادای شمالی «نوناویک» و بخش نیوفاندلند و لابرادور «نوناتسیاووت» نام دارد. مدارس شبانه‌روزی در سراسر سرزمین شمالی فعالیت می‌کردند.
نوشته‌های مرتبط
سیاست دولت کانادا در جذب مردم بومی به شیوه ای واحد اعمال نمی شد. در شمال، از آن جا که امکان مطالبۀ یک زمین بومی وجود نداشت، سیاست فدرال بر آن بود که قبل از پذیرفتن تعهدات مالی ناشی از معاهدات، اندکی صبر کند تا بومیان به ادامۀ تله گذاری و شکار بپردازند، تجارت کنند و با استفاده از منابع طبیعی زندگی کنند. درسال ۱۹۰۹ فرانک اولیور، وزیر امور بومیان در پاسخ به درخواست تأسیس مدرسۀ شبانه روزی در یوکون گفت: «در مجموع، من متعهد نمی شوم که آموزش سرخ پوستان در یوکون دایر شود. به نظر من اگر اجازه دهیم که آنها هم مثل بقیۀ بومیان زندگی کنند، خودشان بهتر می توانند گلیمشان را از آب بیرون بکشند». سیستم مدارس در شمال در دو دورۀ متمایز توسعه یافت: «دورۀ مبلغان مذهبی» که در میانۀ سال های ۱۹۵۰ به پایان رسید و در ادامه، «دورۀ جدید» توسط دولت فدرال در سالهای ۱۹۵۰ آغاز شد.
ادامه مطلب را در فایل پیوست مطالعه کنید. ۷-published.doc
این مقاله بخشی از ویژه نامه بومیان آمریکا است که آقای دکتر حافظیان سردبیر آن بودند.
