نیکلاس زومبارت (Nicolaus Sombart) جامعه شناس فرهنگی و نویسنده آلمانی متولد ۱۹۲۳ برلین و درگذشته به سال ۲۰۰۸ در استراسبورگ است. نیکلاس زومبارت فرزند ورنر زومبارت جامعه شناس و اقتصاددان و همسر رومانیایی او کورینا لئون بود. مادر او همچنین دختر یک استاد دانشگاه از خانواده ای سلطنتی با همسری سی سال جوان تر از خود بود. او صاحب یک سالن بود که روزهای یکشنبه بعدازظهر هنرمندان، دانشمندان و سیاستمداران جمهوری وایمار در آن به تفکر و بحث می پرداختند. بعدها زومبارت در این باره اظهار کرد: آنچه من هستم و می دانم را مدیون کتابخانه پدر و سالن مادرم هستم.” در طول دوران مدرسه زومبارت در سال های دهه ۱۹۳۰، کارل اشمیت جامعه شناس به عنوان مربی به خانه پدری او رفت و آمد داشت. از دوستان خانوادگی زومبارت همچنین می توان به رهبر جوان ارکستر، زرگیو سلیبیداخه (Sergiu Celibidache) اشاره کرد. زومبارت بین سال های ۱۹۴۲ تا ۱۹۴۵ خدمت سربازی را گذراند. پس از پایان جنگ در اردوگاه اسیران جنگی انگلستان افتاد. پس از سال ۱۹۴۵ به تحصیل در رشته فلسفه، امور خارجه و جامعه شناسی فرهنگی در دانشگاه های هایدلبرگ، ناپل و پاریس پرداخت. در سال ۱۹۵۰ تحصیلات خود را به پایان رساند و با دفاع از رساله خود با عنوان مفهوم تاریخ اندیشه کنت هانری دو سن سیمون به سرپرستی آلفرد وبر فارغ التحصیل شد.
زومبارت به همراه آلفرد آندرش (Alfred Andersch) و هانس ورنر ریشتر (Hans Werner Richter) در سال ۱۹۴۷ مجله روف (Der Ruf) را تاسیس کرد و از موسسان گروه ۴۷ (Gruppe 47) نیز بود. نگارش داستان سورئال- خیالی جنگ با عنوان کاپریچیو شماره ۱. (Capriccio Nr. 1) نیز از همان سال آغاز شد، داستانی که از ادراکات و سیر تفکر او در دوران خدمت سربازی الهام گرفت و تنها توانست در منطقه اشغالی آمریکایی ها منتشر شود. زومبارت بین سال های ۱۹۵۲ تا ۱۹۵۴ در پاریس زندگی کرد، جایی که بعدها در خانه خود که منزوی هم نبود، به کار پرداخت. در سال ۱۹۵۴ به استخدام یوروپارات (شورای اروپا) (Europarat) در استراسبورگ درآمد. در دانشگاه های اولم (Ulm)، فرایبورگ و ووپرتال (Wuppertal) نیز به صورت سفارشی به آموزش، انتشار مقاله و سفرنامه و شعر پرداخت. در سال ۱۹۷۷ به عضویت پان کلوب (PEN-Clubs) درآمد. در سال ۱۹۸۴ پس از سی سال همکاری به عنوان مسوول بخش فرهنگ یوروپارات بازنشسته شد. او به این بخش از فعالیت خود تنها به عنوان فعالیتی لازم برای تامین معاش می نگریست، چراکه خانواده او “به کل فقیر” شده بود.
نوشته‌های مرتبط
زومبارت در سال ۱۹۸۲ کارمند کالج علمی برلین بود. او این اقامت را مدیون اثر خود با عنوان دفترچه خاطرات ۸۳/۱۹۸۲می داند که شامل “تقلیدهایی خنده دار، جنسی- فکری و در عین حال تصویرهایی غیراخلاقی از برلین غربی سابق” است. او بین سال های ۱۹۸۳ تا ۱۹۸۷ در دانشگاه آزاد برلین نیز کار می کرد و در آنجا درباره تاریخ و جامعه در آلمان دوران ویلهلمین به ایراد سخنرانی پرداخت.
زومبارت از آن پس به عنوان نویسنده آزاد در برلین- ویلمرزدورف (Berlin-Wilmersdorf) زندگی کرد و در آنجا از آغاز سال ۱۹۸۵ تا اواسط سال ۲۰۰۷ هر یکشنبه بعدازظهر را به عنوان روزثابت بنیان نهاد. از هسته مرکزی این گروه می توان کلودیا شمولدرز (Claudia Schmölders)، پگی کوسمن (Peggy Cosmann)، یوهانس روبر (Johannes Rüber)، ماری لوییز شوارتز- شیلینگ (Marie-Luise Schwarz-Schilling)، اریکا فون هورنشتین (Erika von Hornstein)، هاینریش گراف فون اینزیدل (Heinrich Graf von Einsiedel)، لرد وایدن فلد (Lord Weidenfeld)، اشتپان رایمرتز (Stephan Reimertz)، هاینتز برگروئن (Heinz Berggruen) و برخی دیگر را نام برد.
زومبارت در آثار خودزندگی نامه ای اش به توصیف کسانی می پردازد که بر زندگی او تاثیر داشته اند، از میان آنان می توان از کارل اشمیت، آلفرد وبر و کارل یاسپرز (Karl Jaspers) نام برد. در حلقه دوستان او نیز می توان به پتر واپنیوسکی (Peter Wapnewski) متخصص زبان و فرهنگ آلمان و هوبرت بوردا (Hubert Burda) ی ناشر، جان سی.جی. رول (John C. G. Röhl) تاریخ نگار اشاره کرد. زومبارت در سال ۱۹۹۵ به تجدید چاپ کاپریچیو شماره ۱. همت گمارد. این توصیف واقعیت های درونی، تفکرات فلسفی و زاییده های توهم یک سرباز آلمانی که از گرایش عمومی به ادبیات آلمانی زبان پس از جنگ جدا بود، ده سالی تنها نوعی کلکسیون سازی از قطعات باستانی موجود به شمار می رفت.
زومبارت در سال ۲۰۰۳ به دریافت نشان لژیون دونور مفتخر شد.
آثار زومبارت
• Capriccio Nr. 1. Des Wachsoldaten Irrungen und Untergang. Siegel-Verlag, Frankfurt 1947; Elster-Verlag, Baden-Baden/Zürich 1995, ISBN 3-89151-221-X
• Die geistesgeschichtliche Bedeutung des Grafen Henri de Saint-Simon. Ein Beitrag zu einer Monographie des Krisenbegriffs. Dissertation an der Universität Heidelberg, 1950
• Krise und Planung. Studien zur Entwicklungsgeschichte des menschlichen Selbstverständnisses in der globalen Ära. Europa Verlag, Wien/Frankfurt/Zürich 1965
• Jugend in Berlin. 1933–۱۹۴۳. Ein Bericht. Hanser, München/Wien 1984, ISBN 3-446-13990-7
• Nachdenken über Deutschland. Vom Historismus zur Psychoanalyse. Piper, München/Zürich 1987, ISBN 3-492-10596-3
• Die deutschen Männer und ihre Feinde. Carl Schmitt, ein deutsches Schicksal zwischen Männerbund und Matriarchatsmythos, Hanser, München 1991 ISBN 3-446-15881-2 Fischer TB, Frankfurt 1997 ISBN 3596113415; frz. Fassung: Les mâles vertus des Allemands. Autour du syndrome de C. S. Übers. Jean-Luc Evard. Cerf, Paris 1999 ISBN 2204059633
• Pariser Lehrjahre. 1951–۱۹۵۴, leçons de sociologie. Hoffmann & Campe, Hamburg 1994 ISBN 3-455-08539-3
• Wilhelm II. Sündenbock und Herr der Mitte. Volk und Welt, Berlin 1996 ISBN 3-353-01066-1
• Rendezvous mit dem Weltgeist. Heidelberger Reminiszenzen. 1945–۱۹۵۱. S. Fischer, Frankfurt 2000, ISBN 3-10-074422-5
o Das Weltkind in der Provinz, Rezension von Michael Buselmeier, Die Zeit, Nr. 47/2000
o Imbiss für Geschichtsphilosophen, Rezension von Reinhart Blomert, Die Welt, 18. November 2000
• Journal intime 1982/83. Rückkehr nach Berlin. Elfenbein, Berlin 2003, ISBN 3-932245-60-1
o Solide Schandmaulkompetenz, Rezension von Alexis Eideneier, literaturkritik.de, Nr. 11, November 2003
• Rumänische Reise. Ins Land meiner Mutter. Transit, Berlin 2006, ISBN 978-3-88747-209-2
o Lustgewinn und Jahrgangszauber, Rezension von Alexander Cammann, die tageszeitung, 6. Februar 2007
منبع: ویکی پدیای آلمانی
http://anthropology.ir/node/12650
http://anthropology.ir/node/11128
http://anthropology.ir/node/10956
http://anthropology.ir/node/10888
http://anthropology.ir/node/10282
