قبیله بنی تمیم خوزستان

ج. پری برگردان نسیم خواجه زاده

تصویر: گروهی از شیوخ خوزستان (ویکیپدیا)/ قبیله ای عرب در غرب خوزستان که هم یکجانشین وهم کوچ روست و گوسفند و شتر پرورش می دهد . حوزه آنها بین هویزه و اهواز است.

بنی تمیم قبیله ای عرب در غرب خوزستان که هم یکجانشین وهم کوچ روست و گوسفند و شتر پرورش می دهد . حوزه آنها بین هویزه و اهواز است که در اینجا آنها تحت عنوان بنی مالک هم شناخته می شوند (Persia, pp. 378, 380; Field, pp. 198-99) . قبل از جنگ جهانی اول ،زمانی که آنها تا جنوب کارون گسترش یافتند تا دوره قاجاریه ، شمار آنها در حدود ۱۰۰۰۰ نفر تخمین زده شده بود(Lorimer, Gazetteer II, pp. 123, 1858) و در دهه ۱۹۴۰ به ۲۲۰۰ فامیل رسیده بودند(Oppenheim, IV, p. 25). آنهاشیعه هستند و در ۱۶ شعبه سازماندهی می شوند .

تاریخ قدیمتر این قبیله و روابط خاصشان با قبیله اصیل تمیم روشن نیست، برخی ازآنها حتی قبل از اسلام به خوزستان مهاجرت کرده اند (EI2 I, p. 528b)و به گروه های چندی از تمیم در عراق حال حاضر رسیدند .در بدو امر ، بعضی از بنی تمیمها دورق را در قرن ۱۰ م و ۱۶ه.ق اشغال کردند اما آنها توسط سید مبارک،مشعشعی والی عربستان(خوزستان)در۱۰۰۰/۱۵۹۱-۹۲ بر کنار شدند. در دهه ۱۷۶۰ آنها به عنوان سوژه هایی از اتحادیه منتفق عراق جنوبی بازشناخته شدند( (Niebuhr, p. 388; Oppenheim, IV, pp. 45-47.

هم چنین گروههایی هایی از بنی تمیم در امتداد کرانه خلیج در دهستانهای حیات داوود ، شبانکاره ، رود هله و انگالی وجود دارند (Fasāʾī, II, pp. 81, 82).
بازیابی شده از شبکه اینترنت در تاریخ ۱۵/۵/۹۱ ؛ منیع : http://www.iranicaonline.org

BANĪ TAMĪM
an Arab tribe of western Ḵūzestān, both settled and nomadic, raising sheep and camels. Their range lies between Howayza and Ahvāz.
BANĪ TAMĪM, an Arab tribe of western Ḵūzestān, both settled and nomadic, raising sheep and camels. Their range lies between Howayza and Ahvāz, where they are also known as the Banī Mālek (Persia, pp. 378, 380; Field, pp. 198-99). Their numbers were estimated at 10,000 persons before World War I, when they also extended south on the Kārūn as far as Qājārīya (Lorimer, Gazetteer II, pp. 123, 1858), and in the 1940s at 2,200 families (Oppenheim, IV, p. 25). They are Shiʿite, and organized in sixteen sections.
Their earlier history, and in particular their relation to the classical tribe of Tamīm, some of whom had emigrated to Ḵūzestān even before Islam (EI2 I, p. 528b), and to the several groups of Tamīm in present-day Iraq, is not clear. Some Banī Tamīm occupied Dawraq early in the 10th/16th century, but were ousted ca. 1000/1591-92 by Sayyed Mobārak, the Mošaʿšaʿī wālī of ʿArabestān (Ḵūzestān); in the 1760s they were identified as subjects to the Montafeq confederacy of southern Iraq (Niebuhr, p. 388; Oppenheim, IV, pp. 45-47).
There are also groups of Banī Tamīm along the Gulf littoral, in the dehestāns of Ḥayāt Dāwūd, Šabānkāra, Rūd Ḥella, and Angalī (Fasāʾī, II, pp. 81, 82).
Bibliography:
(Great Britain) Admiralty, Persia, Geographical Handbook Series, Oxford, 1945.
H. Field, Contributions to the Anthropology of Iran, Chicago, 1939.
C. Niebuhr, Beschreibung von Arabien, Copenhagen, 1772.
M. Freiherr von Oppenheim, Die Beduinen, ed. W. Caskel, 4 vols., Wiesbaden, 1967.
(J. Perry)
Originally Published: December 15, 1988
Last Updated: December 15, 1988
This article is available in print.
Iranica – Vol. III, Fasc. 7, pp. 695-696