فاجعه ای برای آمریکا، مصیبتی برای جهان: کابوسی به نام ترامپ

در دو یادداشتی که چند روز پیش از برگزاری انتخابات آمریکا نوشتیم و با عناوین «یک جنگ طلب ِ فاسد یا یک میلیاردر کلاهبردار» (فرارو) و «چرا ممکن است اقلیت ها و زنان در آمریکا به کلینتون رای ندهند؟» (۲)(ویژه نامه روزنامه ایران) منتشر شدند، بر آن تاکید داشتیم که احتمال پیروزی کلینتون بسیار بیشتر اما احتمال پیروزی ترامپ بعید است، هرچند غیرقابل تصور نیست. همچنین افزودیم که بهررو، برنده این انتخابات «سیستم» و بازنده آن «مردم» آمریکا و جهان خواهند بود؛ گفتیم اختلاف رای میان دو کاندیدا بالا نخواهد بود و اگر برخلاف انتظار ما بالا باشد، نشان دهنده آن است که نظام آمریکا کمتر از آنچه ممکن است پنداشته شود به فروپاشی اجتماعی و سیاسی ِ خود نزدیک است.

پس از اعلام نتایج و شوک بزرگی که در آمریکا و در سراسر جهان از انتخاب ترامپ به وجود آمد، امروز می توانیم با روشنی بسیار بیشتری مسائل را درک کنیم و به این پرسش ها بپردازیم که چرا برای همه مفسران و به ویژه رسانه ها و حتی نظرسنجی ها، احتمال پیروزی ترامپ تقریبا صفر بود و بیشتر میزان اختلاف در باخت اهمیت داشت؟ و در شرایط کنونی در چه موقعیتی قرار داریم و اشاره ای کوتاه نیز به تبعات این امر برای کشور خود داشته باشیم. در آنچه در این یادداشت می آید، تحلیل های رسانه ها و روشنفکران آمریکایی و انگلیسی (به ویژه ایندپندنت و گاردین) و فرانسوی (به ویژه لوموند، لیبراسیون، نوول ابزرواتور و فیگارو) در چند روز اخیر مورد توجه بوده اند و ارقام داده شده به خصوص به آمار مربوط به انتخابات به وسیله شبکه خبری «سی. ان. ان.» مربوط می شوند.

چرا ترامپ به کاخ سفید رسید؟

نخستین نکته ای که باید بر آن تاکید کرد گروهی از ارقام است که داده های انتخابات را تحلیل می کنند و نشان می دهند که دقیقا چه اتفاقی افتاده است: میزان پایین مشارکت (۵۴ درصد) هر چند در آمریکا چندان جدید نیست با توجه به بسیج گسترده ای که همه روشنفکران و هنرمندان و دانشگاهیان و دلسوزان دموکراسی در این انتخابات برای تشویق مردم به رای دادن – نه برای انتخاب کلینتون که هیچ کسی به او اعتماد نداشت بلکه برای جلوگیری از فاجعه ای به نام ترامپ انجام دادند- اسف بار است و نشان می دهد که آمریکا در سراشیب بسیار هولناک تری از سقوط نسبت به وضعیت خود و جهان از آنچه می پنداشتیم قرار دارد. اگر به این امر شیوه انتخابات عجیب آمریکا یعنی رای الکترال، که خود ترامپ چند سال پیش آن را غیر دموکراتیک نامیده بود و حالا از آن استفاده می کند، را بیافزاییم ، یعنی شیوه ای که در آن اگر اکثریت آرای یک ایالت (هر اندازه بزرگ هم باشد) به یک نامزد رای دهند همه رای های الکترال آن ایالت به آن نامزد می رسد و نه فقط سهمشان از آرای عمومی (اتفاقی که در ایالت تگزاس به سود ترامپ افتاد)، به نتیجه ای هولناک می رسیم و آن اینکه ترامپ در نهایت انتخاب گروهی از مردم آمریکا بوده در حدود ۲۰ تا ۲۵ در صد که در آنها نیز اغلب تصور این است که رای دادن به او به معنی رای به «ضد سیستم» است؛ چیزی که کاملا بی معنا است، زیرا ترامپ از مهم ترین و برجسته ترین نشانه های همین سیستم فاسد و نابرابر اجتماعی و اقتصادی به شمار می آید. این سیستم سبب شده است که در روزهای اخیر برای اولین بار بحث «استقلال» ایالت کالیفرنیا به صورتی جدی مطرح شده و تعداد هر چه بیشتری از کالیفرنیایی ها که با ۶۰ درصد آرای خود به کلینتون رای داده اند، خواستار برگزاری رفراندوم با عنون کالاگزیت (#calexit) برای خروج این ایالت از سیستم فدرال آمریکا شده اند؛ امری تقریبا غیر قابل تصور اما امری که حتی مطرح شدنش، نشان دهنده میزان شوک وارد شده به آمریکا است. وقتی در نظر بگیریم که در مانهاتان نویورک رای کلینتون تقریبا ۹۰ درصد بوده است و آرای شهرهای بزرگ ۵۹ درصد کلینتون و روستاها و شهرهای کوچک ۶۲ درصد ترامپ بوده است، بهتر متوجه شکاف میان دو آمریکا می شویم که به سختی در سال های آینده خواهند توانست با یکدیگر کنار بیایند.

ارقام دیگر نشان می دهند که همانگونه که در یاداشت خود گفته بودیم آرای جوانان و اقلیت ها به صورت خودکار از اوباما در دور قبلی (۲۰۱۲) به طرف کلینتون نرفتند هم به دلیل بیلان ناامید کننده اوباما و هم به دلیل شخصیت کلینتون. ارقام منتشر شده نشان می دهد که در انتخابات ۲۰۱۲ ، ۷۱ درصد اسپانیایی تبارها، ۹۳ درصد آفریقا تباران(سیاه پوستان)، ۶۰ درصد جوانان به اوباما رای دادند در حالی که در این انتخابات این آرا به ترتیب ۶۵ درصد، ۸۸ درصد و ۵۴ درصد سقوط کردند. زنان برخلاف انتظار در حد ۴۲ درصد به ترامپ رای دادند که به صراحت اعتراف به زن ستیزی و تجاوز کار بودن کرده است. اقلیت ها بدان باور نداشته و ندارند که سیستم بتواند کاری برای آنها بکند بنابراین با نوعی نومیدی خودکشی وار به دیوانه ای به نام ترامپ رای داده اند که به تصور آنها ممکن است سیستم را زودتر به نابودی بکشاند، تزی که داعش نیز مطرح کرده و برخی از مفسران ِ ایرانی نیز با ساده لوحی تکرار می کنند. اضطراب و جو روانی سنگینی که در کمتر از دو روز پس از انتخابات در میان اقلیت ها و همه گروه های مورد حمله ترامپ در انتخابات به وجود آمده، به سرعت درحال فراگیر شدن است به گونه ای که تظاهرات علیه او به خیابان ها کشیده شده است و این امر می تواند به جنبش «این رئیس جمهور من نیست» (#NotMyPresident) دامن بزند و در ماه های آینده حرکتی شبیه جنبش ضد وال استریت را به وجود بیاورد. دامنه تظاهرات حتی به کشورهای دیگر نیز کشیده و در برابر سفارتخانه های آمریکا و در مطبوعات خارجی (به ویژه در کشورهای اسپانیایی زبان) اضطراب از سیاست های ناشناخته یک هنرپیشه تلویزیونی پیش پا افتاده را نشان می دهد. به گونه ای که چند ساعت پس از انتخاب ترامپ، سازمان عفو بین الملل، در اعلامیه ای تاکید کرد که نامزد پیشین باید به عنوان رئیس جمهور، زبان و رویکردهای ضد اقلیت ها و زن ستیزانه و بی حرمت خود را کنار بگذارد. وزیر اقتصاد مکزیک نیز به سرعت اعلام کرد که مساله پرداخت هزینه ساخت «دیوار خیالین» ترامپ در مرزهای جنوبی این کشور را مکزیک پرداخت نخواهد کرد. این در حالی است که برخی از مسئولان بلند پایه دولت اسرائیل از هم اکنون اعلام کرده اند که با رویکرد جدید ترامپ مساله «دولت فلسطین» باید در سریع ترین شکل از دستور کار بین المللی خارج شود.

سیاست داخلی: پیش به سوی نومیدی مطلق؟

اما واقعیت قضیه در آن است که «ترامپ» پیش از آنکه ترامپ باشد، نماینده ی سیستمی است که امروز به پایان کار موقعیت امپراتوری خود نزدیک شده است. آمریکا با ترامپ در چهار یا هشت سال آینده، احتمالا یکی از سخت ترین دوره های تاریخی خود را تجربه خواهد کرد، کابوس بوش [پسر] در برابر کابوسی که در انتظار آمریکایی ها (و شاید جهان) است به یک رویای شیرین شباهت دارد. در طول مدتی که بوش در قدرت بود، آمریکا و رئیس جمهور آن به منفورترین موقعیت تاریخی این کشور در طول تاریخش رسیدند، و این نکته از آن لحاظ جالب است که می دانیم در این انتخابات، بوش پدر به نامزد مخالف ترامپ رای داد و بوش پسر رای سفید. بنابراین، ابعاد انتخاب شدن ترامپ را برای آمریکا باید مصیبت بار و برای جهان فاجعه بار به حساب آورد. برخی از این ابعاد را می توان در این حوزه ها بر شمرد. ترامپ، برخلاف ادعاهایش به احتمال قوی نخواهد توانست حتی بخش کوچکی از وعده هایش برای مردم فقیر (ایجاد ۲۵ میلیون شغل از طریق کاهش مالیات ها، کاهش سهم آمریکا در کمک به سازمان ملل و برنامه جهانی حفاطت از محیط زیست برای بهبود وضعیت منابع آبی داخلی و… ) را اجرا کند. سرخوردگی از این وضعیت موقعیتی انفجار انگیز در امریکا ایجاد خواهد کرد. ترامپ خود را کاندیدای مردم «واقعی» آمریکا اعلام کرده است و این در حالی است که آنچه همواره آمریکا را برغم همه نظامی گری ها و سیاست های بی رحمانه اش در سراسر جهان تطهیر می کرده است، نخبگان دانشگاهی، روشنفکران ، هنرمندان (به ویژه هنرمندان هالیوود و خواننگان و موسیقیدانانش) بوده اند، و همه این گروه ها به طور کامل علیه او وارد میدان شده اند و حاضر نیستند او را به عنوان نماینده خود بپذیرند. در چند ساعت پس از پیروزی ترامپ سایت اداره مهاجرت کانادا زیر فشار متقاضیان مهاجرت به این کشور از طرف آمریکا از کار باز ایستاد. بسیاری از روشنفکران و نخبگان آمریکا امروز از اینکه آمریکایی هستند، شرم دارند و این روز را معادلی برای بزرگترین شکست های تاریخی کشور خود می دانند: به بازگشتی عجیب در تاریخ که کشوری که توانست هیتلر را از گود خارج کند امروز باید شاهد بازگشت روح او در قالب یک میلیاردر بی فرهنگ و پست، زن ستیز و اوباش باشد. از این رو، شاید بتوان تصور کرد که جدال برای کارزار انتخابات ۲۰۲۰ از همین امروز در آمریکا با تظاهرات میلیون ها جوان، اقلیت ها و نخبگان در تمام دانشگاه های این کشور آغاز شده باشد. چگونه می توان تصور کرد که ترامپ بتواند در دانشگاه هایی چون برکلی، کلمبیا و سایر دانشگاه های پیشرو آمریکا قدم بگذارد، در حالی که این دانشگاه ها حتی سیاست های اوباما را نیز بسیار راست می دانستند؟

سیاست خارجی: پیش به سوی اغتشاش بزرگ؟

در سطح بین المللی، یکی از دقیق ترین اظهار نظرها را یان برمر(Ian Bremmer) (دانشگاه نیویورک و کلمبیا)، متخصص سیاست بین المللی آمریکا و روابط بین المللی، کرده است او به خبرگزاری اسکایل می گوید: « انتخاب شدن ترامپ را باید به معنی واقعی کلمه پایان یافتن پاکس آمریکانا (Pax Americana) دانست که از جنگ جهانی دوم در دنیا وجود داشت. ما دیگر نه گروه هفت (G7) خواهیم داشت و نه گروه بیست(G20)، بلکه باید از گروه صفر(G-0) سخن بگوییم یعنی جهانی بدون هیچ گونه رهبری» آن هم در زمانه ای که دنیا در اوج بحران هایی است که همین قدرت های بزرگ ایجاد کرده اند و خال می خواهند از خود سلب مسئولیت کنند. فرانسوا کووسه (François Cusset) استاد کرسی مطالعات آمریکا در دانشگاه پاریس – نانتر و متخصص سیاست بین المللی معتقد است اگر ترامپ وعده های خود را اجرا کند، باید در انتظار جنگ جهانی سوم بود و این وعده ها که در آنها مقابله با چین و کنار کشیدن آمریکا از درگیری های خاور میانه در اتحادش با روسیه علیه داعش و سلب مسئولیت هسته ای این کشور در دفاع هسته ای از ژاپن و کره جنوبی دیده می شود، نه فقط ممکن نیستند بلکه هر کدام اجرا شوند، به بجرانی جهانی دامن خواهند زد. ولادیمیر پوتین بسیار خوشحال است که ترامپ پیروز شده است، زیرا در شرایطی که نیاز به قدرتمند کردن هر چه بیشتر خود در کشورش دارد و سیاست های پوپولیستی اما بسیار هوشمندانه تری از ترامپ را اجرا می کند، داشتن رهبری در سطحی از بی فرهنگی و بلاهت ِ ترامپ در واشنگتن، ولو آنکه سیستم در پشتش باشد، برای او یک هدیه بی نظیر است که قدرت مانور روسیه را در جهان ده ها بار افزایش خواهد داد. و این درحالی است که آمریکا در کشورهای خاور میانه و مسلمان هر چه منفور تر شده و تروریسم علیه آن افزایش می گیرد . چهره عمومی آن به یک کشور که در راسش یک فرد لومپن قرار دارد که نماینده واقعی «مردم بی فرهنگ و اوباش» این کشور است، تبدیل خواهد شد. از هم اکنون می توان تصور کرد که از شخصیتی چون ترامپ با چگونه تظاهرات گسترده ای در هر جایی در اروپا و جهان که قدم بگذارد، استقبال خواهد شد.

پایان آمریکا

در سال ۲۰۰۷، نائومی وولف (Naomi Wolf)، نویسنده و پژوهشگر آمریکایی، فعال مبارز حقوق بشر و ضد سیاست های نولیبرالی آمریکا، کتابی نوشت که بزودی فیلمی نیز از آن ساخته شد و با استقبال بسیار زیادی در آمریکا و در سراسر جهان روبرو شد. ایده اساسی وولف در این کتاب با عنوان «پایان آمریکا» (The End of America) آن بود که این کشوربا قدم هایی آرام اما قاطع در حال گذار از یک دموکراسی کهن که پدران بنیانگزار این کشور در قرن هفدهم آن را بنیان گذاشتند و آرزو داشتند در آن یک حکومت مردم سالار و سرزمین امید برای همه کسانی که از فقر و نومیدی در جهان گریخته اند، برقرار شود، به پهنه ای برای یک سلطه نیمه فاشیستی – نیمه پوپولیستی است. او در کتاب خود به صورت گسترده ای به شباهت هایی اشاره می کند که آلمان دهه ۱۹۲۰ را به یک دیکتاتوری فاشیستی تبدیل کرد و سرانجام به فروپاشی و تخریب کامل آن انجامید و همان مشخصات را در آمریکا می بیند. و همان طور که در یادداشت پیشین گفتیم این نظر چالمرز جانسون(Chalmers Johnson) استاد برجسته آمریکایی نیز بود که فروپاشی آمریکا را بر اساس مدلی که در امپراتوری های بزرگ از جمله رم می دید، پیش بینی کرده بود.

نتایج انتخابات ریاست جمهوری آمریکا، که در ساعات اولیه سه شنبه گذشته به همه کشورها مخابره شد، موجی از بهت و حیرت را در سراسر جهان ایجاد کرد: آنچه باور نکردنی می نمود اتفاق افتاده بود. همه می دانستند که این انتخابات نامزدهایی آرمانی ندارد و در دو سویش دو فرد فاسد و جنگ طلب و مهر خورده از سیستم فرسوده کشوری قرار گرفته اند که سال هاست خود را به دست سرمایه داری نولیبرالی سپرده است و همه اقلیت ها و درماندگان و طبقه متوسط خود را رها کرده تا همه امتیازات را به نخبگان و ثروتمندان و تازه به دوران رسیده ها و میلیاردرهای کلاه برداری بدهد که یکی از آنها دلقک و «زباله» ای است که امروز به کاخ سفید رسیده است. این واژه شاید برای ما در نام بردن از یک «رئیس دولت» شوک آور باشد اما لطیف ترین واژه ای است که امروز اکثریت نخبگان و تحصیلکردگان و اساتید آمریکایی امروز برای «ترامپ» با توجه سخنان و رفتارهایش، به کار می برند. خستگی همه زحمات و تلاش های انسان های ارزشمندی که سال ها برای هوشمندی، عقلانیت، انسانی و شرف و عشق به زندگی و طبیعت و گذشتگانی که فداکاری های زیادی کردند تا جامعه ای جدید را بر پا کنند، بر تن آنها مانده است و قدرت روحی بزرگی نیاز دارند تا به کار خود ادامه دهند. این گذشته البته هرگز آنقدر طلایی نبود که ادعا می شود و بر میلیون ها اجسادی بنا شده بود که با ورود اروپاییان ابتدا از بومیان سرخپوست و سپس از بردگان سیاه پوست بر پا شده بود. اما برغم این جنایت های تاریخی، آمریکا کشوری بود که شرایطی را فراهم آورد تا فرزندان همان بومیان و همان بردگان در کنار نسل های جدید اروپاییان بتوانند یکی از خلاق ترین کشورهای جهان را در حوزه های علم و هنر و حتی مبارزات اجتماعی و نظریه پردازی های انسانی پدید آورند. فراموش نکنیم که سهم آمریکا در علوم از اقتصاد و فیزیک و ریاضی گرفته تا پزشکی و مهندسی و معماری با دانشگاه های بزرگ و پرآوازه، انکار ناپذیر است؛ فراوش نکنیم که آمریکا پذیرای مهم ترین دانشمندان ، هنرمندان، نویسندگان و متفکرانی بود که با به قدرت رسیدن دیوانگانی نظیر ترامپ در ۶۰ سال پیش، روانه این سرزمین جدید شدند: برشت، لوی استروس، رومن یاکوبسن، توماس مان، فریتس لانگ، هورکهایمر، مارکوزه، آدورنو، هانا آرنت … و این فهرست را پایانی نیست. این امواج مهاجرت سبب شدند که آمریکا در دورانی طولانی به یک سرزمین واقعی و امیدی حقیقی برای کسانی تبدیل شود که از نومیدی های اقتصادی و سیاسی و واماندگی های اجتماعی گریخته بودند.

اما واقعیت آن است که آمریکا همواره شیاطین کشتار و بی رحمی، قهرمانان کشتار بومیان و بردگان را، در کنار آرمان گرایان اخلاق و امیدوار به ساختن آینده بهتر برای خود و فرزندانشان و همه جهان در کنار هم داشته است : آمریکا همواره میان شر این شیاطین و خیر آن مصلحان اجتماعی در نوسان بوده است: هم مک کارتی و جنون امنیتی او را داشته و هم شور و عشق آزادیخواهی مارتین لوتر کینگ را؛ هم خیانت پیشگی نیکسون را و هم اصلاح طلبی روزولت را؛ هم غول های هراساناک فیلم های هالیوودی را و هم انسانی ترین و زیبا ترین ساخته های هنر هفتم را؛ هم دوزخ تگزاس و هم بهشت نیویورک را؛ هم جوانان فاسد وال استریت را که هر روز و امروز بیشتر از هر زمانی جهان و خود آمریکا را غارت می کنند و هم جوانان صلح جو و مغزهای متفکر لس آنجلس و سیلیکون ولی را که دسترسی آزاد به شبکه های اجتماعی و سیستم های عامل و اینترنت را به جهان عرضه کردند. هم دانشگاهیان جنایت پیشه مثل میلتون فریدمن و «بچه های شیکاگو» را و هم جودیت باتلر، ادورد سعید و کورنل وست و بسیاری از بزرگترین متفکران جهانی علوم اجتماعی امروز جهان را.

پس آنچه امروز در باب «پایان آمریکا» گفته می شود را می توان همچون مرثیه ای برای ایده بزرگی خواند که روزی بزرگترین متفکران را به خود جذب می کرد، ولی هر چه پیش تر می رویم و هرچه ایدئولوژی نو لیبرالی و اکنون می توان گفت نوفاشیستی بیشتر در این کشور حاکم می شود، بیشتر جای خود را به جنونی باور نکردنی می دهد. پرسشی مشروع که یکی از رسانه های مهم جهان مطرح کرده بود این است: آیا جهان آمادگی دارد که سکان کشتی بزرگترین قدرت اقتصادی و نظامی و سیاسی جهان را به دستان یک فرد نیمه دیوانه، خود شیفته، نژاد پرست، ضد اقلیت ها، زن ستیز و بی آبرو بدهد که هیچ چیز برای باختن ندارد و به ریاست جمهوری مثل یک قمار در لاس وگاس نگاه می کند یا مثل یک عملیات ساختمانی یک مجتمع بزرگ تجاری؟ پاسخ شاید این باشد: جهان ممکن است برای این کار آماده نباشد ، اما متاسفانه آمریکا به مرحله ای از سقوط و غرق شدن در فاشیسم رسیده است که بگذارد نماینده کوکس کلان ها و باندهای مسلح نژاد پرست درعقب افتاده ترین بخش های جامعه اش، تکلیف آینده اش را روشن کنند.

و اما اشاره ای کوتاه نیز به موضع برخی از «آمریکا دوستان» کشور خود بکنیم (تا در فرصتی دیگر این بحث را بازگشاییم) کسانی که سال ها است تصور می کردند و می کنند که تمام گره های اجتماعی و اقتصادی و سیاسی کشور ما در گرو تجدید رابطه با آمریکا بوده و هست. امروز بهتر است این گروه اندکی به وضعیت بحرانی که در آمریکا به وجود آمده بنگرند تا شاید درک کنند که هشدارهایی که سال ها است هم از جانب روشنفکران آمریکایی و اروپایی و هم از جانب ما داده می شود که سرانجام نو لیبرالیسم و سرمایه داری پولی و بی ضابطه چقدر می تواند فاجعه انگیز باشد، تا چه حد براساس واقعیت های کنونی جامعه آمریکا و این انتخابات قابل اثبات هستند. شکی نیست که ایران با برجام به پیروزی دیپلماتیک بزرگی رسیده است که یک سوی آن اروپا و سوی دیگرش آمریا قرار دارد، و برغم آنکه چه کسی در آمریکا در قدرت است باید تا جایی که طرف های دیپلماتیکش به این پیمان وفادارند به آ« وفادار باشد و به اقتصاد و جامعه خود بیاندیشد اما در جهانی که همه پدیده ها به یکدیگر پیوند خورده اند خوش خیالی خواهد بود که بپنداریم وجود یک فاشیست در راس قدرت سیاسی آمرکیا برای ما هیچ تفاوتی ندارد، و ختی همچون برخی از تحلیل های سطحی نگرانه حتی آن را برای خود «بهتر» بدانیم، زیرا ترامپ را دوست پوتین و دوست خود می پنداریم. قدرت های بزرگ سیاسی در جهان امروز در دست کسانی جمع شده با بهره هوشی بسیار پایین اما برخوردار از خوش خدمتی روشنفکران و دانشمندانی که همه خدمات را به آنها می دهند تا هم مردم خودشان را زیر فشار سرمایه داری های گوناگون خرد کنندو هم کشورهای دیگر را.

امید همه فاشیست ها، داغ ننگ بر دموکراسی «ساخت آمریکا»

آمریکا با شتابی باور نکردنی به سوی تبدیل شدن به یک قدرت محلی شبه فاشیستی شبه پوپولیستی می رود در حالی که در سرگیجه ای دردناک اسیر شده است و آن اینکه چگونه نظامی گری خود را که بدون آن، ارزش پولش به سرعت سقوط خواهد کرد، کنار بگذارد بدون آنکه درنهایت همه چیز را به مردان سفید پوست ِ بی فرهنگ ، زن ستیز، تجاوز گر و خشن، پول دوست و بی اخلاق ، پرخاش چو و ضد همه ارزش های انسانی (آنچه می توان توصیفی از انتخاب کنندگان اصلی ترامپ دانست) نسپارد؟ آیا راه بازگشتی برای آمریکا وجود دارد؟ پاسخ این امر را در ماه های آینده در خیابان ها، در تالارهای دانشگاه ها و در سراسر مکان هایی که بحث سیاست به یک بحث درباره اخلاق و هستی شناسی یک ملت تبدیل خواهد شد، خواهیم یافت: جایی که مردم آمریکا سوای گروه های نژاد پرست و کوکلوس کلان های جانی و انجمن حمایت از سلاح و … باید پاسخ دهند از میراث «پدران بنیانگزار» چه باقی گذاشته اند و چطور می توانند به نسل آینده پاسخ دهند که چه چیزی در هشتم نوامبر ۲۰۱۶ در این کشور رخ داد؟ پرسشی که سالهای سال از آلمانی های بازمانده از میراث فاشیسم پرسیده شد؛ اینکه چگونه نسل های بعدی خواهند توانست جنایاتی را که به نام «ملت» و «عظمت» آن به دست پدرانشان انجام شد را برای کودکان و نسل های بعدی توضیح دهند؟

یک نکته مسلم است و آن اینکه پیروزی ترامپ امیدی بزرگ به همه فاشیست ها در سراسر جهان داد و استدلالی به خیال خود «محکم» که ثابت کنند دموکراسی و دستاوردهای دموکراتیک هیچ ارزشی ندارند. این انتخابات صرفا بهانه ای برای بی آبرو کردن دموکراسی آمریکایی نمی دهد، بلکه فاشیست ها، زن ستیزان، گروه های ضد مسلمان و نژاد پرست در تمام جهان را به آرمانی دست نیافتنی می رساند : اینکه شاید آنها نیز بتوانند در راس سیستم های سیاسی کشورهای خود قرار بگیرند. سخنرانی مارین لوپن ، رئیس حزب نوفاشیست فرانسه از این لحاظ بسیار گویا بود، جایی که می گوید: «بسیار به ما می گویند انتخاب ترامپ، پایان جهان است، در حالی که این پایان یک جهان است و آغاز جهانی دیگر که ما آن را رقم خواهیم زد» هرکسی تاریخ اروپا و جهان را در صد سال اخیر را بشناسد، حق دارد از شنیدن این سخنان که حرف دل تمام فاشیست ها و دیکتاتورها و جنایتکاران سیاسی جهان است، پشتش بلرزد و به یاد سخنرانی های هراسناک دیوانه پریشان گوی دیگری به نام آدولف هیتلر در اواخر دهه ۱۹۳۰ بیافتد و فرو رفتن جهان در ورطه هولناک مرگ و نیستی و جنایت که صدها میلیون انسان بیگناه را به هلاکت و آوارگی و بی خانمانی و فرو رفتن در غم و اندوه و افسردگی برای تمام عمرشان مجکوم کرد. آرزو کنیم چنین نباشد و بیشتر از آن هر آنچه از دستمان بر می آید، همراه و همگام با اکثریت بزرگ مردم آمریکا و همه جهان (جوانان تحصیلکرده، اقلیت ها، زحمتکشان، روشنفکران ، دانشگاهیان، هنرمندان و…) که امروز در اندوه فرو رفته اند، انجام دهیم تا شاید بتوانیم ما نیز سهمی در نجات جهان از شرارتی که با قدم های محکم از راه می رسد، داشته باشیم.

۱- http://fararu.com/fa/news/294697/%DB%8C%DA%A9-%D8%AC%D9%86%DA%AF%E2%80%8C%D8%B7%D9%84%D8%A8%D9%90-%D9%81%D8%A7%D8%B3%D8%AF-%DB%8C%D8%A7-%DB%8C%DA%A9-%D9%85%DB%8C%D9%84%DB%8C%D8%A7%D8%B1%D8%AF%D8%B1-%DA%A9%D9%84%D8%A7%D9%87%D8%A8%D8%B1%D8%AF%D8%A7%D8%B1

۲- http://www.iran-newspaper.com/Newspaper/BlockPrint/157463