سرژ حلیمی برگردان شهباز نخعی
٩ فوریه ١٩۵٠، در بحبوحه جنگ سرد، یک سناتور تا آن زمان نه چندان شناخته شده جمهوری خواه گفت: «من فهرستی از ٢٠۵ تن را در اختیار دارم که وزارت امور خارجه آمریکا می داند عضو حزب کمونیست هستند، با این حال آنها سیاست خارجی را تعیین می کنند». در آن زمان جوزف مک کارتی به شیوه ای شرم آور و بهتان آمیز به تاریخ ایالات متحده راه یافت. فهرست ادعایی او واقعیت نداشت، اما تب هذیان آلود ضد کمونیست و تصفیه و حذفی که درپی آورد کاملا واقعی بود و زندگی هزاران آمریکایی را درهم پیچید.
در سال ٢٠١٧، مسئله برسر صداقت وطن پرستانه رییس جمهوری آینده آمریکا است. با هیات دولتی که او از میان نظامیان و میلیاردرها برگزیده، دلیل های فراوانی برای بیمناک بودن از آغاز به کار او وجود دارد. با این حال، به نظر می رسد که حزب دموکرات و شماری از رسانه های غربی به دامن این نظر چسبیده اند که آقای دونالد ترامپ «عروسک خیمه شب بازی» کرملین (١) است و خود را مدیون راهزنی رایانه ای انجام گرفته و هماهنگ شده توسط روسیه می داند. از زمان مالیخولیای مک کارتیست زمان زیادی گذشته، اما واشنگتن پست با ابراز نگرانی از وجود «بیش از دویست تارنما، که داوطلبانه یا غیرداوطلبانه تبلیغات روسیه را منتشر می کنند » (٢۴ نوامبر ٢٠١۶)، مک کارتیسم را زنده کرده است.
باد بدی بر غرب می وزد. تقریبا هر انتخاباتی از ورای منشور روسیه دیده می شود. اعم از آقای ترامپ در ایالات متحده، آقای جرمی کوربین در انگلستان، یا نامزد هایی چنان متفاوت مانند آقای ژان لوک ملانشون، آقای فرانسوا فیون یا خانم مارین لوپن در فرانسه، کافی است که تردیدی درمورد رفتار با روسیه وجود داشته باشد یا توطئه هایی توسط «آژانس مرکزی اطلاعات» (سیا) – نهادی که کسی نیست که نداند چقدر خطاناپذیر و بی عیب و نقص است – به مسکو نسبت داده شود تا فرد در مظان اتهام اقدام به نفع کرملن قرارگیرد. در چنین فضایی، حتی کسی جرات نمی کند سیل خشمی را به تصور درآید که جاسوسی ها نه توسط امریکا بلکه توسط روسیه انجام گرفته شده بود. جاسوسی هائی مانند شنود تلفن خانم آنگلا مرکل یا میلیاردها داده های اطلاعاتی جمع آوری شده از اینترنت توسط گوگل، که نه به مسکو بلکه به «آژانس امنیت ملی» (NSA)ی آمریکا تحویل داده شده است. آقای اوباما، بدون آن که متوجه مضحک بودن کلام خود باشد، روسیه را با این عبارات تهدید می کند: «آنها باید درک کنند که آنچه می کنند را ما هم می توانیم با آنها بکنیم (٢)».
آقاای ولادیمیر پوتین از این که واشنگتن می تواند بر سیاست کشورهای دیگر اثر بگذارد ناآگاه نیست. در بهار سال ١٩٩۶، یک رئیس جمهوری بیمار و الکلی روس، معمار (فاسد) هرج و مرج در کشور خود، توانست بر عدم محبوبیت اش به پشتوانه حمایت اعلام شده پایتخت های غربی فائق آید و صندوق ها را مملو از رای به نفع خود کند. بوریس یلتسین، دردانه دموکرات های واشنگتن، برلن و پاریس (با آن که با توپ بستن مجلس باعث مرگ صدها تن شده بود)، مجددا انتخاب شد. در ٣١ دسامبر ١٩٩٩، او تصمیم گرفت همه قدرت خود را به نخست وزیر وفادارش یعنی ولادیمیر پوتین واگذار کند.
لوموند دیپلماتیک ژانویه ۲۰۱۷
انسان شناسی و فرهنگ ناشر رسمی مجله لوموند دیپلماتیک در ایران است
١- بنابر گفته خانم هیلاری کلینتون، هنگام مناظره تلویزیونی با آقای دونالد ترامپ در ١٩ اکتبر ٢٠١۶.
٢- کنفرانس مطبوعاتی ١۶ دسامبر ٢٠١۶.
