به نظر می رسد که در عموم تمدن های بزرگ انسانی در گذشته به سبب چارچوب های اقتصادی و محدودیت های ناشی از تکنولوژی نوعی تقسیم کار طبیعی – اجتماعی بین زنان و مردان به طور معمول پدید آمده بود که بر پایه آن در بسیاری از موارد مردان به فعالیت های اقتصادی سخت و بیرون از خانه و هم چنین به امور دیوانی، کشوری و لشکری می پرداختند و زنان به نگهداری و تربیت کودکان و امور خانه و در مواردی به صنایع دستی خانگی اشتغال داشتند. این پدیده در نواحی گرم و خشک و بیابانی و به ویژه در سرزمین هایی که همواره مورد حمله و غارت قرار داشتند، بیشتر وجود داشت، در حالی که در بعضی از نواحی سرسبز و خوش آب و هوا و به ویژه سرزمین هایی که به سبب موقعیت جغرافیایی یا سایر پدیده های محیطی یا تاریخی چندان مورد حمله بیگانگان قرار نمی گرفتند، زنان در فعالیت های اقتصادی بیرون از خانه بیشتر مشارکت می کردند و گاه متناسب با آن در بعضی از فعالیت های اجتماعی به صورت محدود هم مشارکت داشتند.
برای دیدن نوشته شهر زنان در شاهنامه کلیک کنید.
نوشته‌های مرتبط
این یادداشت در ویژه نامه نوروز ۱۳۹۸ و سالگرد انسان‌شناسی و فرهنگ منتشر شده است.
