دکمه قطع صدا را بزنید!
دکمه قطع صدا را بزنید: چرا همه سعی در خاموش کردن دنیای خارج دارند؟ [۱]
ریچارد گودوین برگردان آذر اصغریان
دکمهی قطع صدا در سال ۱۹۵۶ توسط رابرت آدلر مهندس اتریشی تباری که برای شرکت رادیویی زنیت در شیکاگو کار می‌کرد، اختراع شد. این دکمه یکی از چهار دکمهی تحت کنترل او بود، اولین کنترل از راه دوری که به لحاظ تجاری موجود بود. سه دکمهی دیگر – روشن، خاموش، کانال بعد و قبل- به نظر مهمتر بودند اما ریس آدلر، یوجین اف مک دونالد افسر سابق اطلاعات نیروی دریایی که به آن فرمانده می‌گفتند بر سکوت تآکید داشت. آلدر در سال ۱۹۸۷ خاطرنشان کرد که رئیسش از تبلیغات متنفر بود. مک دونالد بیم آن داشت که این وقفه‌ها و نفوذ دائمی ضربه‌ای بر پیکره‌ی رسانه‌ی نوین وارد آورد. بنابراین زنیت با افتخار اعلام کرد دکمهی قطع صدا به بینندگان این امکان را می‌دهد تا “صدای تبلیغات طولانی و آزاردهنده را قطع کنند”.
هنوز مک دونالد نتوانسته بود تبلیغات پاپ آپی را هضم کند که پمپ بنزین‌ها در صدد برآمدند تا ناچو (خوراک مکزیکی) بفروشند یا به بر اقتصاد آشفته تاخت و تاز کنند. درست در همین زمان یعنی در عصر قطعی پی در پی بود که شروع به درک پتانسیل کامل قطعی صدا نه تنها برای وسایلمان بلکه در زندگی واقعی‌مان کردیم.
ماه گذشته، شرکت تاکسیرانی اوبر اقدام به آزمایش مجموعه‌ای جدید برای کاربران سرویسCEEX کرد- از جمله فعال کردن دکمهی قطعی صدای راننده در صورت عدم تمایل به شنیدن صدای او.
” تمایل به سکوت ” حسن تعبیری است که اوبر به کار برد ( همچنین می‌توانید آن را به یک “گفتگوی شاد” – راننده‌ی خوش شانس تغییر دهید) که به نظر می‌رسد رؤیای انتخاب این که به چه کسی و چه چیزی گوش دهیم را محقق می‌سازد. یکی از رانندگان اوبر از اهالی لندن شرقی به من گفت: ” راستش را بخواهید از نظر من این کار توهین آمیز است، مثل این که به کسی بگوئیم خفه شو!” این دکمه چیزهای زیادی راجع به او بر میگوید. اوبر خاطرنشان کرد که این دکمه در واکنش به نگرانی‌های مشتریانی است که به علت عدم تمایل به گفت و گو، رانندگان به آنها امتیاز پایینی می‌دهند؛ در ضمن رانندگان اغلب به همین خاطر از وارد بحث شدن با مسافران می‌ترسند. اما بیایید صادق باشیم: کدام یک از ما وسوسه نمی‌شود تا صدای آزارنده‌ی همکارش، صدای کودکی جیغ جیغو یا گارسون خیلی خودمانی را قطع کند؟ دکمهی قطع صدا نوید باغی بدون مار را می‌دهد دنیایی که در آن می‌توانید رضایت یا نارضایتی از سکوت را اعلام کنید و این گواهی بر وجود مسیری قاطع است.
نوشته‌های مرتبط
در سال ۲۰۱۴، توییتر کلید قطع صدا را عرضه کرد که به نظر می‌رسید بارزترین مشخصه‌ی شبکه‌ی اجتماعی است، نوعی بی اعتنایی و عدم توجه به صحبت‌های طرف مقابل. به جای ” بلاک کردن” کسی که البته کاری توهین آمیز است ( و آنها متوجه این کارتان می‌شوند) می‌توانید محتاطانه صدایشان را” قطع کنید” ( جوری که متوجه نشوند). بخشی از این کار ( تمایل) به قطع صدای اوباش‌های مجازی و ING@هاست و از این که به آنها واکنشی نشان نمی‌دهید تعجب می‌کنند. توییتر با یک دکمهی قطع صدای موضوع محور در سال ۲۰۱۷ به تشریح مسأله پرداخت: بنابراین، اگر نمی‌خواهید به جزیره‌ی عشق (love island) یا TERF یا لیگ قهرمانی یا دومینیک راب گوش می‌دهید، خوب مجبور نیستید گوش دهید. اگر می‌خواهید نگاهی اجمالی به توییتر بیندازید، نام دکمهی قطع صدا را داخل جعبه تایپ کنید: ” من می‌خواهم از دکمهی قطع صدا به خاطر این که همیشه همراهم بوده تشکر کنم ۳<؛ دکمهی قطع صدا یکی از ده دکمهی برتر در جهان است.” ؛ ” از اینستاگرام برای ایجاد دکمهی قطع صدا برای پست‌ها و استوری‌ها قدردانی می‌کنم و غیره …”.
اینستاگرام نیز سال گذشته و با الهام از ” دینامیک‌های اجتماعی پیچیده” دکمهی قطع صدای خود را اضافه کرد. حال شما می‌توانید از خیر دیدن سلفی‌های چندش آور ایبیزا (Ibiza) دوستانتان بدون این که خاطرشان را مکدر کنید، بگذرید. یکی از قطع کننده‌ها گفته: ” من برای دوستانی که به چنین چیزهای مهمی دست می‌یابند خوشحالم اما اینستاگرام این امکان را فراهم می‌آورد که گله کند و بگوید چرا من نیستم، من انتظار دارم برای لحظه‌ای هم که شده در خیال واهی خودخواسته‌ام زندگی کنم.
روانشناس بالینی پل گیلبرت نویسنده‌ی کتاب ” مثل یک احمق زندگی کن” چنین واکنش‌هایی را در اصطلاحات یونگ دیده، او میگوید: ” ما داریم هر چه بیشتر به سمت پرسونا محور بودن پیش می‌رویم. ما همگی تظاهر می‌کنیم همان چیزی هستیم که مردم می‌خواهند ببینند و بشنوند. ما همگی در رسانه‌های اجتماعی چنین وانمود می‌کنیم.” از نظر او، دکمهی قطعی اوبر نوعی خوش اقبالی است تا آن پرسوناها را برای چند دقیقه آرام کنیم. او میگوید: ” بشر در گروه‌های کوچک شکارچی- گردآورنده تکامل یافته جایی که همه یکدیگر را می‌شناسند. ما لزوماً عادت نکرده‌ایم تا همیشه با غریبه‌ها در تعامل باشیم. این کار از نظر مردم به طرز باورنکردنی خسته کننده است. حداقل در تاکسی این فرصت را دارید تا در آرامش و سکوت بنشینید.”
خوب، بله درست. اما نکته‌ی آزاردهنده درباره‌ی دکمهی قطعی صدای اوبر این است که هرگونه روابط انسانی را قطع می‌کند. این روش قطعی صدا اتوماتیک بوده که شاید ما روزی بدان صحبت کرده‌ایم. راننده‌ی اوبر خاطرنشان کرده سخت نیست بفهمی کسی مایل به گفتگو است یا خیر. ” شما می‌پرسید اسمتان چیست و کجا تشریف می‌برید؟ و لحن جواب دادن مشتری نشان می‌دهد که مایل به گفتگوست یا خیر. به هر حال اکثر مردم گوشی دارند. من هم معمولاً بلوتوث دارم.”
زمان زیادی تو تلگرام- اپلیکیشن پیام رسان روسی که تا حدودی مثل واتس آپ گوشی عمل می‌کند، می‌چرخد. ” در تلگرام گروه‌هایی با ۲۰۰ راننده وجود دارد آنها از اخبار روز دنیا خبر می‌دهند. اگر شاهد تصادفی باشید می‌توانید آن را در گروه گزارش دهید.” در غیر این صورت، ” کتاب صوتی، سخنرانی، رادیو، پادکست و ابزار آموزشی در دسترس هستند. اگر بخواهم اطلاعاتی در هر زمینه‌ای داشته باشم، می‌توانم وقتی در خانه هستم آن را دانلود کنم و گوش دهم.”
اما می‌توان دریافت که این گریز از صداهای بیرونی شکلی از قطعی صداست. با نگاهی به اطراف اداره‌ای که در آن این کلمات را تایپ می‌کنم می‌بینم که حداقل نیمی از همکارانم گوشی یا هدفن زده‌اند و هر قدر جوانتر باشند احتمال این که متصل شوند یا نه بیشتر است. به گفته‌ی دکتر تام رایس سخنگوی انسان‌شناسی صوتی در دانشگاه دکستر، بیشتر گرایش به سمت ” خصوصی سازس فضای شنیداری” است. این مسأله اغلب در مطالعات صوتی که ما گوشی نداریم صادق است. ما کنترلی بر آنچه می‌شنویم نداریم، گوشی‌ها در دسترس‌ترین ابزاری هستند که بدانها استمداد می‌طلبیم.
برایمان مسلم شده که محیط شنوایی ما بسیار پر سر و صداست حتی خانه‌مان – چون احتمالاً ماکروفرها و ماشین‌های لباسشویی مدام بیب بیب می‌کنند ( و در برخی موارد با ما حرف می‌زنند)، اما اکثر مردم صدای دنیا را قطع نمی‌کنند چون برایشان کاری طاقت فرسا و گیج کننده است. رایس افزود : “از نظر بسیاری از مردم این صداها کسل کننده‌اند و خیلی‌ها چنین می‌پندارند که برخی از صداها حتی ارزش شنیدن هم ندارند.” البته، آواز صبحگاهی پرندگان نیز دیگر مثل سابق دلنشین نیست. صدای مته‌ی هوایی، کامیون‌ها و آهنگ دختر گالوی اد شیرن ازسوپری یا اماکن عمومی به گوش می‌رسد، اعصاب خردکن است.
) دکتر دنیل لویتین Dr Daniel Levitin ، عصب شناس دانشگاه مک گیل مونترال و خالق ذهن منظم میگوید: ” ما یک سرشماری درباره‌ی زندگی مردم انجام دادیم و از آنها پرسیدیم بزرگترین عامل آزاردهنده‌ی زندگی مدرن چیست، ” موسیقی یا صداهای ناخواسته” در رده‌ی پنجم قرار داشت. این مسأله ارتباط تنگاگی با عملکرد سیستم شنوایی دارد. ” سیستم شنوایی را با بینایی مقایسه کنید. هنگامی که به یک شیء نگاه می‌کنید گویی آن را در دنیای بیرون مجسم می‌کنید در حالی که از نظر ما صداها از جایی درون سرمان ساطع می‌شوند. همین مسأله، آنها را تحمیلی یا اضافی می‌کند.
وی افزود: ” در بهترین حالت می‌توان گفت که هدفن‌ها وسیله‌ای برای کنترل محیط هستند. خیلی جالب بود وقتی که کاربران اسپاتیفای [۲] در پایان سال ۲۰۱۹ بهترین آهنگ‌هایشان را به اشتراک گذاشتند، در آهنگ‌هایی با عنوان ” امواج” یا ” صدای باران” شنوندگان خواهان بلاک کردن هر نوع عامل آزارنده بودند. اما به گفته‌ی لویتین، بدترین حالت این است که جوانان به موسیقی گوش می‌دهند و فکر می‌کنند که می‌توانند به این شکل تمرکز کرده و عملکردشان را بهبود بخشند. یافته‌های حاصل از هزاران مطالعه نشان می‌دهد که موسیقی با این که لذت بخش است اما به طرز باورنکردنی برای تمرکز بد است.
ضمناً توانایی ما برای معطوف کردن توجه‌مان به آنچه می‌خواهیم با تمایل ما به انجام آن کار وابسته است. ” گجت‌های شنیدنی” امروزه به شکل ” پوشیدنی” در دره‌ی سیلیکون وارد بازار شده‌اند. آمازون، اپل و گوگل همگی در فناوری گوشی مشغول فعالیت هستند. آزمایشگاه‌های تازه تأسیس داپلر محصولاتی با هدف حذف صداهای اضافی، تشدید صدای اسپیکرها و حتی ایجاد بایبل فیش‌های زنده و واقعی مثل ترجمه تولید و عرضه کردند. ما اغلب تصور می‌کنیم که آینده‌ای مجازی – واقعی شامل برخی گونه‌های مشترک فرا روی ماست اما ممکن است کاری ساده از بین گوش‌هایمان باشد. به زودی می‌توانیم صدای کسانی که نمی‌خواهیم بشنویم را قطع کنیم اما چه کسی می‌داند چه صداهای دیگری را می‌توان ساکت کرد؟ به گفته‌ی رایس ” استدلال ما این است که این کار می‌تواند به کیفیت فضای عمومی و بافت اجتماعی آسیب بزند – ما همه افرادی منفرد می‌شویم. اگر مدام به پادکست‌ها یا موسیقی گوش دهیم خودمان را از جامعه می‌بریم و شانس برقراری ارتباط با دیگران، کمک و تجربه را از خود می‌گیریم.
رایس افزود: ” خود من به شخصه زیاد با گوشی مخالف نیستم و فکر می‌کنم که می‌تواند به طرز شگفت انگیزی مفید باشد و زندگی شنیداری فرد را غنی بخشد. اما من فکر می‌کنم که می‌توان با گوش سپردن به صدای محیط به نکات مهمی دست یافت.” یک شیوه، تمرکز بر صدای رژیم غذایی‌تان است. ” آیا می‌توانید پنج صدا را در زندگی روزمره‌تان جدا کنید صداهایی که از آنها خوشتان می‌آید و از شنیدنشان لذت می‌برید صداهایی که زندگی‌تان را بهبود می‌بخشند؟ صدای شرشر آب در سینک ظرفشویی پس از بستن آن، آواز پرندگان، زوزه‌ی باد لابه لای درختان، انعکاس صدای عابران روی پل … و نیز معطوف کردن توجه به صداهایی خاص و تمرینی از این قبیل ما را بر آن می‌دارد نگاهمان را نسبت به صداهای محیط عوض کنیم و بفهمیم مایلیم کدام صداها را در زندگی‌مان بشنویم.
[۱] Hit the mute button: Why everyone is trying to silence the outside world?
Richard Godwin
Wed 12 Jun 2019 o6.00 BST
[۲] رسانه جاری موسیقی، پادکست و ویدیو که به طور رسمی در سال ۲۰۰۸ راه اندازی شد.