سرژ حلیمی برگردان شهباز نخعی
آیا پس از کره شمالی و افغانستان نوبت به روسیه می رسد؟ نقاط درگیری بین المللی غالبا با عملکرد ایالات متحده فعال می شود. رییس جمهوری آمریکا که گرفتار مشکلات داخلی ای است که با حرف های تحریک کننده اش ده چندان می شود، بیش از پیش دچار این وسوسه می شود که بجای راه حل دیپلوماتیک ، فرار به جلوی نظامی را انتخاب کند. درمورد روسیه، او حتی در محاصره جناح جنگ طلبی قرارگرفته که در میان آن حریف های سیاسی، دستگاه های مخفی اطلاعاتی ورسانه ها نقشی کلیدی بازی می کنند.
نوشته‌های مرتبط
فقط چند ماه کافی بود تا ایالات متحده خود را از توافق بین المللی پاریس درباره محیط زیست کنار بکشد، تحریم های جدیدی علیه روسیه اِعمال کند، پویائی روند عادی سازی روابط با کوبا را وارونه کند، قصد خود برای تغییر دادن توافق هسته ای با ایران را اعلام نماید، به پاکستان هشدار دهد، ونزوئلا را به مداخله نظامی تهدید کند و برای حمله به کره شمالی «با آتش و غضبی که دنیا تاکنون ندیده» اعلام آمادگی نماید. پس از آن که در ٢٠ ژانویه گذشته کاخ سفید مستاجر خود را تغییر داد، واشنگتن فقط روابط خود را با فیلیپین، عربستان سعودی و اسراییل بهبود بخشیده است.
در این بالاگرفتن درگیری ها، مسئولیت منحصرا متوجه آقای دونالد ترامپ نیست. نمایندگان محافظه کار نوی حزب او، دموکرات ها و رسانه ها هم هنگامی که در بهار گذشته فرمان برگزاری رزمایش های نظامی در آسیا و پرتاب ۵٩ موشک علیه یک پایگاه هوایی در سوریه را صادر کرد به تایید و تشویق او پرداختند (١). در عوض، هنگامی که او به بررسی امکانات نزدیک شدن به مسکو پرداخت، مانع کارش شدند و حتی ناگزیرش کردند فرمانی برای اِعمال یک رشته تحریم های جدید علیه روسیه صادر کند. خلاصه، نقطه تعادل سیاست خارجی ایالات متحده هرروز بیش از پیش بر هراس جمهوری خواهان از (ایران، کوبا و ونزوئلا) متمرکز می شود و غالبا دموکرات ها هم در آن سهیم هستند و اینها نیز از (روسیه و سوریه) نفرت دارند که این نیز نقطه اشتراک غالب جمهوری خواهان با آنها است. اگر هنوز حزب صلح طلبی در واشنگتن وجود داشته باشد، این حزب درحال حاضر چندان قابل رویت نیست.
این درحالی است که کارزار انتخابات ریاست جمهوری در سال گذشته نشانگر این بود که رای دهندگان آمریکایی با جهت گیری سلطه گرانه ایالات متحده نظر موافق ندارند (٢). آقای ترامپ در آغاز موضوع کارزار خود را سیاست خارجی قرار نداده بود. با این حال، هنگامی که به حرف زدن درباره آن پرداخت، نظرش کاملا خلاف نظر دستگاه حکومتی واشنگتن (نظامیان، کارشناسان، اندیشکده ها و نشریات تخصصی) و آنچه که امروز پیگیری می کند بود.
ادامه مطلب در؛
