کورت مازور(Kurt Masur) رهبر ارکستر کلاسیک، از مهم ترین شخصیت های جهانی موسیقی روز ۱۹ دسامبر ۲۰۱۵ (۲۸ آذر ۱۳۹۴) در خانه خود در گرینویچ (کانکتیکت، آمریکا) در پی دوره ای از بیماری پارکینسون که از سال ۲۰۱۲ به آن مبتلا شده بود، در سن ۸۸ سالگی درگذشت.
مازور ، متولد ۱۸ ژوییه ۱۹۲۷ در بریگ (سیلیسی علیا) – که امروز در منطقه برتزگ (Brezeg) لهستان قرار دارد- متولد شد. او از دوران کودکی ابتدا به نواختن پیانو و سپس ارگ پرداخت، اما به دلیل یک بیماری ژنتیکی که دستانش را ضعیف کرد، این روند را کنار گذاشت. وی از هفده سالگی وارد ارتش آلمان شد و در یکی از درگیری های نظامی تا حد مرگ پیش رفت ( وی تنها بازمانده گروهی ۱۳۰ نفره از سربازان در این درگیری بود). پس از جنگ او به تحصیل در رشته رهبری ارکستر و آهنگسازی مشغول شد. از سال ۱۹۴۸ او ابتدا به عنوان دستیار و سپس رهبر ارکستر در اپراهای کوچکی مثل هال، ارفورت، لایپتزیگ و غیره مشغول به کار شد. از سال ۱۹۶۰ تا ۱۹۶۴ وی به رهبری کمیش اپر(Komische Oper) برلین رسید. در سال ۱۹۶۷، مازورت رهبری ارکستر فیلارمونیک درسد را برعهده گرفت و در سال ۱۹۷۰ به رهبری ارکستر معروف گواندهاوس(Gewandhaus) لایپتزیگ رسید.
نوشته‌های مرتبط
کورت مازور سال ها در انتظار دریافت ویزا برای رفتن به آلمان غربی انتظار کشید. اما سرانجام به او اجازه این مسافرت داده شد تا در خارج از آلمان شرقی نیز به رهبری ارکسترهای خارجی بپردازد. مازور بدون آنکه هرگز به عضویت حزب کمونیست در بیاید، روابط انعطاف آمیز و هوشمندانه را با رژیم حفظ کرد. بر اساس شواهد بسیار او خود را هرگز آلوده روابط ناسالم با رژیم پیشین کمونیستی نکرد اما از شهرت هنری خود استفاده کرد تا بر این رژیم تاثیر بگذارد از جمله سبب شد که یک تالار جدید کنسرت ساخته شود و او تا افتتاح آن تا سال ۱۹۸۱ بر فرایند کار نظارت داشت.
در سال ۱۹۸۹ زمانی که آلمان شرقی به اوج بحران فرواشی رسید ، کورت مازور به یکی از کنشگران اصلی سیاسی این ماجرا تبدیل شد تا کشورش به دموکراسی برسد، در این راه او تالار ارکستر خود را به محلی برای بحث های سیاسی تبدیل کرده بود. به نظر بسیاری مازور بود که سبب شد تظاهرات عظیم ۹ اکتبر ۱۹۸۹ که هفتاد هزار نفر را در برابر مرکز پلیس امنیتی آلمان، استازی در لایپتزیگ گرد آورده بود به خون ریزی منجر نشود. یک ماه بعد «تظاهرات دوشنبه» که منجر به سقوط دیورا برلین در ۹ نوامبر ۱۹۸۹ انجامید اتفاق افتاد.
محبوبیت مازور پس از سقوط رژیم و در برابر همه تظاهر کنندگانی که به میدان شوم کارل مارکس آمده بودند تا برای کشته شدگان شمع روشن کنند به حدی بود که بدون شک می توانست در قدرت سیاسی پس از سقوط رژیم جایی داشته باشد. اما او حاضر به این کار نشد. با وجود این در سفر فرانسوا میتران ، رییس جمهور فرانسه به لایپتزیگ در ۲۱ دسامبر ۱۹۸۹ با او ملاقات کرد: وی در گفتگویی با لوموند در ۱۰ سپتامبر ۲۰۰۳ گفت: « او[میتران] وحشت داشت به وجود آمدن آلمان بزرگ و متحد سبب بیدار شدن هیولای خفته آلمان هراسی در فرانسه شود» و اضافه می کرد: «اتحاد آلمان به یک ضرورت مطلق بدل شده بود زیرا در غیر این صورت مردم ممکن بود دست به کشتن یکدیگر بزنند. »
مازور پس از آنکه احساس کرد وظیفه خود را به مثابه یک شهروند آلمان و یک انسان دوست به تحقق رسانده است، به آمریکا رفت و در آنجا رهبری ارکستر سمفونیک نیویورک را برعهده گرفت، و از سال ۱۹۹۱ تا ۲۰۰۲ رهبر موسیقی این ارکستر بود. در فاصله ۱۹۹۲ تا ۱۹۹۶ مازور بین نیویورک و لایپتزیگ در رفت و آمد بود و در کشور خود نیز پست خویش را خفظ کرده بود. اما در سال ۱۹۹۶ در مخالف با سیاست های اشرافی گرایانه و مالی که مسئولان عالی موسیقی شهر پیش گرفته بودند قراردادش را که تا ۱۹۹۹ بسته شد بود لغو کرد.
در سال ۱۹۹۹ در حالی که نام او به عنوان نامزد احراز پست رهبر ارکستر ملی فرانسه (ONF) مطرح شده بود به ریاست ارکستر فیلارمونیک لندن رسید. در ماه مارس ۲۰۰۰، رادیو فرانسه انتصاب وی را به سمت «مدیریت ارشد موسیقی» ارکستر ملی فرانسه اعلام کرد تا زمانی که در سپتامبر ۲۰۰۲ مسئولیت «رهبر موسیقی» این ارکستر را برعهده گرفت.
او این سمت را در سال ۲۰۰۸ ترک کرد و به عنوان رهبر افتخاری این ارکستر منصوب شد. او دائما به ارکستر می آمد تا سال ۲۰۱۴ و برغم شروعی مشکل، روابط مستحکمی با این ارکستر ایجاد کرد. کورت مازور فردی صریح بود و در مصاحبه ای با لوموند در ۲۰۱۲ اعلام کرد: « سی سال پیش من به پاریس آمدم تا ارکستر فیلارمونیک [رادیو فرانسه] را رهبری کنم. ما در حال آماده سازی یک کنسرت بودیم که یک اعتصاب انجام کار را تهدید کرد. بسیاری از نوازندگان کار خود را به خوبی انجام نمی دادند، روی صندلی هایشان لمیده بودند و دقت کافی نداشتند. همه می گفتند: «امشب خواهیم نواخت» من شروع کردم به صورت ضعیفی رهبری کردن و نوازندگان سازهای زهی انتهای ارکستر از من خواستند که حرکاتم را قوی تر کنم من هم پاسخ دادم «امشب، رهبری خواهم کرد» همه خندیدند و وضعیت به حال عادی در آمد.
اما مازور اضافه می کرد: «زندگی موسیقیایی فرانسه امروز دیگر به شکل سابق نیست. امروز پیشرفت زیادی انجام شده است. (ارکستر ملی] امروز قادر است پیشرفت های عظیمی بکند. نخستین تمرین ما چند ماه پیش بسیار بد شروع شد. اما تمرین بعدی عالی بود. » و ادامه کار مازور با ارکستر ملی فرانسه یکی از مهم ترین بخش های حیات این ارکستر بود و سبب وفاداری و تقدیر مستحکمی در ارکستر نسبت به این غول موسیقیایی شد.
لوموند ۱۹ دسامبر ۲۰۱۵
مازور در ویکیپدیا
https://en.wikipedia.org/wiki/Kurt_Masur
آرشیو روزنامه لوموند در انسان شناسی و فرهنگ