داگلاس مارتین (نیویورک تایمز) ترجمه ی محمد عامریان
کارگردان و نظریه پرداز نمایش
نوشته‌های مرتبط
۱۹۲۶-۲۰۱۳
کارگردان تئاتری که ضد سنت گرایی بود در ۸۷ سالگی درگذشت
هربرت بلاو، کارگردان تئاتری که شدیدا مخالف سنت گرایی بود، استاد دانشگاه و نظریه پردازی که چند نمونه از اولین نمایشنامه های ساموئل بکت، برتولت برشت و ژان ژنه
را در ایالات متحده روی صحنه برد، در همان جمعه ای که ۸۷ ساله می شد در سیاتل درگذشت.
خانواده اش گفتند، بر اثر سرطان سارکوماتوئید؛ نوعی سرطان که در ناحیه سینه بروز می کند، درگذشته است.
آقای بلاو تا حد کمی در مدیریت بخش تئاتر مخزن[۱] در مرکز (فرهنگی-هنری) لینکلن نیویورک دست داشت اما به یاد ماندنی ترین کار او شاید راه اندازی “کارگاه بازیگران”[۲] در سال ۱۹۵۲ در کالیفرنیا به همراه جولز اروینگ باشد. این کارگاه در اصل یک استودیوی آموزشی بود که تبدیل به یک کمپانی پر جنب و جوش نمایش گردید که بخاطر تجربه گرایی فراوانش مشهور شد و در هنگام ظهور جنبش تئاتر منطقه ای به عنوان پیشقراول مطرح شد.
این کارگاه از همان ابتدا با “بکت”ای به پیشتازی رسید، که “در انتظار گودو” اش – که در آن دو ولگرد منتظر مردی می مانند که هرگز ظاهر نمی شود – در فلوریدا و نیویورک ساخته شده بود و شاهد استقبال کم تماشاگران و منتقدان بود. (اما) نسخه “کارگاه بازیگران” آن که در سان فرانسیسکو اجرا شد یک موفقیت بزرگ بود.
در سال ۱۹۵۷ توسط حلقه ای از دوستان، از این دسته بازیگران خواسته شد تا نمایشی را در زندان سن کوئنتین اجرا کنند تا جایگزین شوی همیشگی و سرگرم کننده[۳] ای شود که توسط خود زندانیان اجرا میشد. پس از آنکه مسئولان زندان گفتند هیچ یک از بازیگران نباید زن باشد، نمایشنامه بکت انتخاب شد.
زندانیان – که عادت کرده بودند خودشان را ببینند – (نمایش را) دوست داشتند و در نتیجه، گروه اجرای خودشان را راه اندازی کردند. اجرای فوق، موضوع یک فیلم مستند با نام “خودِ غیرممکن”[۴] در سال ۲۰۱۰ شد و بدل به افسانه ای در توسعه تئاتر ابزورد گردید. بکت از خلال مطالعه نقد این نمایش در روزنامه زندان آن را بهترین فهم از نمایشنامه خود دانست که تا حالا دیده است.
نویسنده نقد گفته بود: “ما هنوز منتظر گودو ایم و منتظرش خواهیم ماند”. “وقتی که اوضاع خیلی کسل کننده میشه و حرکات بسیار آروم، به هم دیگه فحش میدیم و قسم میخوریم که برای همیشه همدیگه رو ترک کنیم – اما هیچ جایی وجود نداره که بریم”.
آقای بلاو راهش را در نقش صدایی برای تئاتر کمتر سنت گرا ادامه داد. در کتاب سال ۱۹۶۴ اش با نام “تئاتر غیر ممکن: یک بیانیه”[۵]، او “شکست و حماقت تئاتر امریکایی” را توصیف می کند و تاکید دارد اکثر کسانی که در برادوی [۶] کار می کنند از کاری که کرده اند “پشیمان” اند یا حداقل از نظر وی، باید باشند!
او می نویسد: “وقت هایی پیش می آید که هنگام مواجهه با رفتار نفرت انگیز مردم در تئاتر آمریکایی، من احساس میکنم مانند شیری در بوته زار می خواهم بکشم! بکشم! بکشم! بکشم! بکشم! بکشم!”
کتاب فوق توجه قابل ملاحظه ای را در حلقه های تئاتری برانگیخت، که غالبا حاوی نظرات مثبت بودند، و سال بعد بخش تئاتر مخزن مرکز لینکلن آقای بلاو و آقای اروینگ را به عنوان کارگردانان مشترک استخدام کرد. آقای اروینگ تا سال ۱۹۷۲ ماند اما آقای بلاو بعد از دو سال استعفا داد.
سروکار داشتن با فشارهای اجرایی تئاتر ویوین بئومونت[۷] که در حال افتتاح بود، برایش یک سختی بزرگ بود. همچنین، انتقاداتی در مورد دستمزد دسته بازیگران جدید وجود داشت.
استنلی کافمن[۸] در سال ۱۹۶۶ در نیویورک تایمز اشاره کرد که ممکن است کارگردان ها اشتباه کرده باشند که دسته بازیگران سان فرانسیسکویشان را، که او به آن ها “زیادی تشویق شده”[۹] میگفت در نقطه عطف بلندپروازی هایشان در نیویورک قرار داده اند. آقای کافمن در ادامه دو تولید اول “مخزن” را که هر دو توسط آقای بلاو کارگردانی شده بودند، “تاسف برانگیز” خواند.
آلن مندل[۱۰] بازیگر و مسئول بازرگانی کارگاه سان فرانسیسکو در مصاحبه ای که روز یکشنبه انجام شد گفت: شاید هوشمندی و دایره واژگان خاص آقای بلاو به او کمکی نکرد. “من فکر نمیکنم، مجمع کارگردانان ذره ای از آنچه او گفت را فهمیده باشند!”
در زمان های دیگر، آقای بلاو به خوبی شناخته شد. در “بیانیه” اش، به والتر کر[۱۱] که زمانی منتقد تئاتر نیویورک هرالد تریبون بود و بعدش منتقد نیویورک تایمز شد به عنوان “سرطان تئاتر آمریکا” اشاره می کند.
وقتی آقای بلاو استعفا داد، گفت: اوضاع دیگر برای من آنقدر خوب نیست که بخواهم آن کاری را انجام بدهم که توسط فرمی که در ذهن داشتم، باید انجام می دادم.
By DOUGLAS MARTIN
Published: May 7, 2013
بلاو در ویکیپدیا
http://en.wikipedia.org/wiki/Herbert_Blau
[۱] تئاتر Repertory یا تئاتر مخزن به گونه ای از نمایش گفته می شود که در آن، کمپانی متولی، از مجموعه از پیش آماده شده ای از متون نمایشی استفاده می کند (مترجم).
[۲] The Actors Workshop یکی از قدیمی ترین کارگاه های آموزش بازیگری در کالیفرنیاست (مترجم).
[۳] Variety Show
[۴] The Impossible Itself
The Impossible Theatre: A Manifesto [5]
مرکز بزرگ تئاتر آمریکا واقع در شهر نیویورک است. Broadway[6]
[۷] Vivian Beaumont Theater
Stanley Kauffmann [8]
Overpraised [9]
Alan Mandell [10]
Walter Kerr [11]
