بگذار تا بگرییم چون ابر در بهاران
کز سنگ ناله خیزد روز وداع یاران
زندگی پر از خداحافظی های غیر منتظره است!
چند لحظه پیش که خبر درگذشت دوست و همکار فرهیخته ی دیرینه ی خود را خواندم، چنان بود که گویی دنیا را بر سرم فروریخته اند. باور کردن وداعی چنین ناگهانی دشوار است. مگر می شود چهره ی شاد و شوخ و زبان طنز گوی او را از دیده و خاطر برد.
دکتر اصغر کریمی یکی از چهره‌ای برجسته در اقلیم مردم شناسی ایران بود. با او از پنجاه سال پیش همراه و ۸همگام بوده ام. سخت کوشی های او در تحقیق و تألیف و ترجمه و پژوهش های مردم نگاری جوامع روستایی و ایلی گواهی از یک دانشور راستین بی ادعا در فرهنگ این سرزمین است.
درگذشت این دانشی مرد را به خانواده ی ارجمند او، به‌ویژه همسر و فرزندانش تسلیت می گویم و برای روح پاک او از خداوند طلب آمرزش و شادی می کنم.