مقدمه:
جشنواره کرواچوت (KarvaChauth Festival ) کاملا زنانه که از دیرباز در میان زنان هندو برگزار می شده در تقدیس و تکریم مردان بخصوص شوهران می باشد ,زیرا در دین هندو جایگاه و مقام خاصی برای جنس مذکر قایل شده اند ,آنان نه تنها نان آور خانه بلکه محافظ و سرپرست ملک و ملت نیز محسوب می شوند و در کتب مقدس و دینی هندوان داعیه و اوراد بسیاری در محافظت و نگهداری مردان از چشم بد و یا دیوان و اهریمان وجود دارد ,هم چنین دستورات موکد زیادی در فقه این دین با شدت و حدت فراوان برای راضی و خوشحال نگه داشتن ایشان در طول زندگی زناشویی یک زن شوهر دار ذکر شده که به آن قانون مانو یا مانو سمریتی گفته می شود.هر گاه همسر از دستورات شوهر خویش سرپیچی کرده و نافرمانی کند لایق مجازات هم در این جهان و هم در آن دنیا می باشد از این رو بسیاری از زنان از ترس چرخه تناسخ و دوباره زنده شدن در کالبدی بهتر از زندگی گذشته خویش به هر گونه ظلم و ستم مردان سر خم کرده و آن را با جان و دل پذیرفته اند,زیرا دستور شوهر در منزل دستور خدا تلقی می شود.
نوشته‌های مرتبط
برگزاری جشنواره:
این جشنواره در واقع جشنواره زنان شوهر دار یا دختران نامزدار هندو برای سلامت و زندگی طولانی شوهران و نامزدهای خویش می باشد ,جشنواره ای یک روزه که از طلوع تا غروب خورشید طول می کشد و براساس تقویم قمری هندوها در اکتبر (آبان)ماه یا ماه کارتیک Kartikبرگزار می شود.این جشنواره در تمام کشور هند برگزار می شود ولی در گذشته بیشتر در ایالات شمال غربی هند یعنی مادیاپرادش,راجستان,اوترپرادش,هیماچل پرادش ,هریانا و پنجاب برگزار می شده یعنی در واقع ایالاتی که همیشه در جنگ و جدال با مهاجمان خارجی بوده و همواره مردان در خطر کشته شدن و مفقود شدن بوده اند , اینمساله درواقع به معنی از دست دادن نان آور خانواده و سرپرست خانه بوده ,پس برگزاری این جشنواره به امری مهم برای زنان هندو و سنتی دینی در آمد و در طول زمان به جشنواره ای مقدس و آیینی تبدیل شد,زیرا بنا بر قوانین دین هندو پس از مرگ شوهر زن دیگر قادر به زنده بودن نیست و باید زنده به همراه شوهر سوزانده شده و یا به شخصی تارک دنیا تبدیل شود از این رو سر اورا از ته می تراشند و فقط حق دارد در طول زندگی خود فقط یک ساری سفید برتن کرده و از کارهای چون آرایش کردن,پوشیدن طلا و جواهرات و حضور در جشن ها و مراسم شاد بشدت منع می شود, در دین هندو او دیگر حق ازدواج مجدد را نداشته و باید تمام زندگی خویش را در تنهایی به سر برد ,مساله مهم این است که در بین هندوان این گونه زنان بد یمن , بد شگون و نحس تلقی شده و مردان باید از این ایشان بشدت فاصله بگیرند ,اینان دیگر حق پوشیدن ساری های رنگی , عطر زدن و حتی پوشیدن کفش یا دم پایی را نخواهند داشت و در واقع تبدیل به یک خدمتکار خانگی در خانه خانواده همسر خویش میشوند، زیرا در کشور هند پس از ازدواج زوج جدید باید با خانواده شوهر زیر یک سقف تا آخر عمر زندگی کرده و به خانواده او خدمت کند,گاه خانواده همسر اورا از خانه بیرون کرده و یا در معابد مخصوص به ایشان جای می دهند و باید تا آخر عمر در آنجا زندگی را بسر برند .
این جشنواره از دو کلمه کرواKarva به معنی ظرف فلزی آب و چوتChauth به معنی چهارمین تشکیل شده ,یعنی این جشنواره در چهارمین روز از ماه کارتیک برگزار شده و زنان باید ظرف کوچک فلزی پر از آب را به همسر خود پس از غروب خورشید و بالا آمدن ماه کامل تقدیم کرده تا بنوشند و با آن بدن خود را تطهیر کنند,مراسم از صبح زود پیش از طلوع آفتاب با غسل کامل زنان , پوشیدن ساری های زیبا بخصوص به رنگ های شاد سرخ,نارنجی و طلایی به همراه جواهرات چشم نواز ,آرایش وآویختن گل به موها و عطر و حنا کردن دست و پا شروع شده و پس از خوردن مقداری کمی غذا تمام روز را روزه گرفته و خانه را با گل های خوشبو و سپس به عبادت در معابد می پردازند ,زنان در معابد جمعی را تشکیل داده و برای همسران خویش به دعا و ذکر پرداخته و با خواندن آوازهای سنتی دسته جمعی که همگی درباره همسر و طول عمر اوست تا غروب خورشید مشغول می باشند و دربازگشت به منزل همه زنان با ظرفی فلزی با سمت خورشید آب می ریزند تا خورشید و نور او را تکریم کرده باشند ,پس از غروب خورشید همگی به منزل بازگشته و همه جای را با چراغ های روغنی گلی کوچک تزیین کرده و به استقبال شوهران خویش می روند و اول ظرف آبی را به او تقدیم کرده و شیرینی دست پخت خویش را در دهان او می گذارند به این امید که زندگی شوهر خویش شیرین وسلامت باشد ,سپس با الکی مسی به ماه کامل نگاه کرده و با همان الک به صورت شوهر خویش می نگرند تا به این حرکت شوهر از نظر بد و چشم زخم در امان نگه دارند سپسبه شوهر خویش تعظیم و سجده کرده تا مقام او را در منزل تکریم و تقدیس کنذ و به او ارج نهد.شوهر نیز پس از این مراسم به همسر خویش شیرینی و پول داده تا از او تشکر کرده و او را عزیز داشته باشد.این جشنواره در کشور هند با شور و هیجان خاصی هر ساله برگزار شده و هندوها متعقدند این جشنوارهدر تحکیم و ثبات خانواده ها نقش مهمی بازی می کند.
انتقادات :
بسیاری از جنبش های فمینستی وطرفدار حقوق زنان در هند به برگزاری این جشنواره اعتراض دارند زیرا آن را نشانه وابستگی زنان به مردان دانسته و چون فقط زنان برای شوهران روزه گرفته نه شوهران برای زنان آن را نماد و سمبل بی احترامی به زنان در خانه و پست و حقیر دانستن ایشان می دانند ,بدین معنی که مرگ و فقدان زنان در خانه چندان اعتباری نداشته و فقط نبود مردان مهم تلقی می گردد.لازم به ذکر است که مردان در دین هندو خدای خانه می باشند و باید هر اقدام یا عملی با تایید ایشان در خانه صورت گرفته و عملی شود او وظیفه سرپرستی و حفاظت از خانه و خانواده را در طول زندگی خویش دارد و باید وظایف خود را به درستی در قبال همسر و فرزندان خویش انجام دهد,مطلب مهم دیگر این است که برخی دیگر از فیمنست ها با دید مثبتی به این واقعه نگاه کرده و آن را رها شدن زنان خانه دار حداقل برای یک شبانه روز از کارهای سخت خانه و گرفتن هدیه از شوهران خویش می دانند ,زیرا در هند هرگز شوهر از کار همسران خویش قدردانی یا تقدیر نکرده و آن را در نهایت وظیفه یک زن در طول زندگی پس از ازدواج او می دانند .دین هندو بشدت به در خانه بودن زنان و وظایف خانه داری ,همسر داری و فرزند آوری تاکید می کند و در کتب مذهبی به این نکته اشاره شده است که جایگاه زنان در منزل بوده و باید همواره خدمت شوهر و خانواده اورا انجام دهند تا همین در این دنیا و هم در دنیای دیگر رستگار شوند ,نافرمانی از دستورات شوهر برای زن عذاب آسمانی در پی داشته و در زندگی بعدی خویش به شکل حیوانات ظاهر خواهد گشت .
منابع:
۱-Hindu Traditions :BharataNatyram /Amrita /University Press 2013
۲-Hindu Festivals /Books L.L.C/General Books L.L.C 2011
۳-Everyday Hinduism /Joyce BurrkhalfterFlueckiger /John Wiley And Sons Ltd 2015
