با سلام و درود خدمت دانشجویان گرامی دانشکده علوم اجتماعی علامه طباطبایی،
هر چند طی دو ترم اخیر، بنا به تصمیم اولیای دانشگاه علامه طباطبایی، فرصت تدریس، حضور و مشارکت در فعالیت های آن دانشکده از من سلب شده است، بنا به لطفی که دانشجویان سابقم در آن دانشکده همچنان به من داشته و دارند، و بنا به تقاضای دانشجویان موسس این وبلاگ که متعلق به انجمن علمی دانشجویی برنامه ریزی اجتماعی دانشگاه علامه طباطبایی است، یادداشت خاطره گونه ای را به مناسبت اولین سالروز درگذشت دکتر محمد عبداللهی، از اساتید پیش کسوت جامعه شناسی آن دانشگاه، به عنوان همکار ایشان در گروه پژوهشگری اجتماعی دانشکده علوم اجتماعی، می نگارم تا شاید به این وسیله، سهم کوچک و وظیفه ی خودم را در آوردن ذکرشایسته ای از این عالم علوم اجتماعی ادا کرده باشم.
نوشته‌های مرتبط
همانطور که آقای دکتر غلامرضا لطیفی، همکار دیگرمان در آن دانشکده نیز در یادداشت خود، به همین مناسبت، در همین وبلاگ، به خوبی اشاره داشته اند، “همه ی ما رفتنی هستیم”. این رفتن ها به ویژه – در شرایطی که حیات اجتماعی و علمی، گاه بسیار با دشواری ها و ناملایمات توام می شود، موهبتی است، برای آنان که می روند، در عین این که مصیبتی است برای دیگرانی که قرعه ی رفتن دیر تر به نام شان می افتد. استاد محمد عبداللهی را من نخستین بار زمانی آشنا شدم که قرار بود به عنوان دانشجوی متقاضی بورسیه دکترای تخصصی اعزام به خارج برای استخدام در دانشگاه علامه طباطبایی جایابی شوم، و در آن زمان (اوایل دهه ی هفتاد)، آقای دکتر عبداللهی به عنوان مدیر گروه جامعه شناسی همراه با سه نفر دیگر از اساتید وقت دانشکده، مصاحبه ای را برای تایید صلاحیت داوطلبین پیوستن به دانشگاه علامه طباطبایی، به عنوان عضو هیات علمی با من و سایر متقاضیان به انجام می رساندند، و در نتیجه ی همان مصاحبه ایشان من را در زمره ی پذیرفته شدگان تایید کردند، و بعدها، هنگامی که پس از اخذ درجه ی دکترای تخصصی ام از دانشگاه واریک انگلستان، به ایران بازگشتم، در گروه جامعه شناسی (یا همان پژوهشگری اجتماعی)، امکان همکاری و تدریس یافتم. از همان سالهای اول حضورم در دانشگاه علامه، شاهد این بودم که ، دکتر عبداللهی، گذشته از تدریس و پژوهش در دانشکده، به عنوان رئیس هیات مدیره انجمن جامعه شناسی ایران، بنا به فعالیت های شبانه روزی و خستگی ناپذیر خود، سهم بسزایی نیز در گسترش اعتبار و فعالیت های آن انجمن علمی در سطح کل کشور داشتند، و من و سایر اعضای هیات علمی دانشگاه های ایران را نیز برای همکاری برای توسعه ی علمی علوم اجتماعی از طریق مشارکت در انجمن توصیه و دعوت می کردند. ایشان بودند که ما را به مشارکت در همایش های ملی، و همکاری با نشریات معتبر علمی- پژوهشی انجمن جامعه شناسی ایران دعوت می کردند و نهایتا ًبنا به دعوت و پیشنهاد خود ایشان بود که من نیز در انتخابات مجمع عمومی انجمن شرکت کردم و در ادامه و تاکنون، به عنوان عضو هیات مدیره در دو دوره ی متوالی، در انجمن انتخاب و به خدمت مشغول بوده ام، و افتخار این را دارم که در کنار تعداد کثیری از اساتید و فارغ التحصیلان و دانشجویان فعال و پرتلاش علوم اجتماعی سراسر کشور، به سهم خود، ایده آل های ایشان و سایر بنیان گذاران انجمن جامعه شناسی ایران را برای تداوم اعتبارعلمی، حیات پر رونق، گسترش تولیدات و دستاوردهای علوم اجتماعی در ایران پی گیری کنم. دومین همایش آسیب های اجتماعی ایران، پس از ده سال که نخستین همایش ملی با دبیری علمی دکتر عبداللهی با شکوه و موفقیت تمام توسط انجمن جامعه شناسی ایران برگزار گردیده بود، امسال به مناسبت بزرگداشت ایشان، در دی ماه سال جاری، دیگر بار توسط این انجمن، با همکاری نهادهای دولتی و غیر دولتی متعدد، در محل دانشکده ی علوم اجتماعی دانشگاه تهران برگزار خواهد گردید همراه با بزرگداشت و یادی از زحمات و سوابق فعالیت های ارزشمند استاد عبداللهی. آشنایی و همکاری با این استاد فقید برای بسیاری از ما توفیق به همراه داشته است. البته می دانیم که هیچ رهرویی که قدم در راه می نهد، بی خطا راه نمی پیماید، و ناملایمات در طی طریق، متنوع و بسیارند، آنها که ننشسته اند و علی رغم همه ی دشواری ها، مسیر سخت را می گشایند و پیش می روند، به دیگران که از پی شان می آیند، یادآور می شوند که همواره راهی هست که می توان بدان اندیشید و پیمود، خواسته یا ناخواسته الگویی می شوند، برای دیگرانی که چشم به ایشان و ثمرات تلاش های رهروان مثال زدنی دارند، و هر گاه نیز که رهرویی خسته، از ادامه ی راه باز می ماند، همواره دیگرانی هستند که راه ایشان را دنبال خواهند کرد چرا که، یادمان نرود “زندگی” با رفتن معنی می شود!
اول دی ۱۳۹۰
به نقل از سایت
درگاه برنامه ریزی اجتماعی، منطقه ای، شهری و علوم اجتماعی
http://urbanplaningcenter.mihanblog.com/post/1768
