پرسپولیس
با تأملی انتقادی در خرد معاصر ایرانی و طرح توسعه در ایران
نوشته‌های مرتبط
چکیده
فرض اصلی در این مقاله آن است که یک خصیصۀ دیرنده و پاینده، همواره در انسان شناسی وفرهنگ ایرانی به نحوی از انحا وجود داشت وآن بینانیت بود. گوناگونی وترکیب عناصر حاصل این وضعیت «بینا» بود. در فرهنگ ایرانی، رنگین کمانی از ترکیب عناصر سرزمین های دیگر به هم می رسید. این خصوصیت مرکزی در فرهنگ ایرانی که به نظر می رسد برای ما هم مسأله و هم راه حل بود، با توسل به فلسفۀ میان فرهنگی و آرای اشتنگر، مال، والدنفلس، اُهاشی، کیمرله و وایمر توضیح داده شده است. حقیقت بسیار پهناور و منبسط است و اینجا و آنجا یک تقریر ناتمام است. حقیقتی ناب، در انحصار یک فرهنگ نیست و در هر فرهنگی، حضوری از بیگانه هست. حقیقت نه در یک ذات یگانه و ثابت ، در ربط و تماس و پیوند قابل پی جویی است. در ادامه مقاله با تکیه بر این خصیصه، تأمل انتقادی کوتاهی در باب خرد جدید ایرانی و طرح توسعه در ایران صورت بگیرد. به نظر می رسد کاستی ها ونارسایی های این دو تجربه جدید در معاصرت ایرانی ، به ضعف وکاستی در عنصر بینانیت خلاق وانتقادی در آنها بر می گردد که با تأکید به دو کنشگر مفهوم ساز ایرانی یعنی رهنما وتهرانیان باختصار بحث شده است.
کلید واژه ها
فرهنگ ایرانی، میان بودگی، مسألۀ ایران، مدرنیته ایرانی، توسعه ایران، رهنما، تهرانیان
برای خواندن متن کامل مقاله روی فایل زیر کلیک کنید: