طعم گیلاس (۱۹۹۷) / ۹۵ دقیقه / نویسنده و کارگردان عباس کیارستمی
سینمای کیارستمی یکی از بهترین نمونه‌های پیوند امر محلی و امر جهانی است، کاری که در شرایط جهانی شدن مبتنی بر سینمای تجاری هالیوودی از یک سو و کلیشه‌های اگزوتیستی غرب از کشوری بسته چون ایران، کاری بسیار سخت بوده است. کیارستمی عمر سینمایی خود را تا پیش از انقلاب ۱۳۵۷ نیز تجربه کره بود اما معنای خاصی که فیلم‌های او پس از انقلاب به خود گرفتند و پایبندی است به ذات واقع‌گرایانه سینما حتی در خیالین‌ترین اشکالش از او یک فیلمساز منحصر به فرد در قرن بیستم می سازد.
نوشته‌های مرتبط
طعم گیلاس همچون همه فیلم‌های کیارستمی سرشار از امید است. سینمای کیارستمی در گرایشی که به شعر، به زنانگی و کودکی دارد، گویای این حس زیبایی شناختی و این ذات تمایل به ستایش از زندگی است. از این رو تناقضی که به ظاهر میان موضوع فیلم مردی که می خواهد خودکشی کند و برای این کار باید با تمام زندگی مبارزه کند، در حقیقت وجود ندارد، آنچه سبب می شود او در این کار ناکام بماند، و با پایان زیبای فیلم، ابهام و پرسش اساسی کامو را درباره خودکشی در افسانه سیزیف برای ما باقی بگذارد، در آن است که جوشش حیات درون خود او به این کار اجازه نمی دهد. کیارستمی البته هرگز در مقام نصیحت‌کننده‌ای برای زندگی قرار نمی گیرد و حتی در پی نفی راه حل خودکشی برای پایان دادن به درد و رنج حقیقی انسان‌ها نیست، بلکه فلسفه هستی شناختی خود را به نمایش می گذارد.
لینک در کانال فیلم‌های بزرگ قرن بیستم(همراه مطالب و سکانس‌هایی از فیلم):
https://t.me/iiaccinema/369