نوشته لئو دو بوا‌گیسون : روزنامه‌نگار، مروج رویدادهای فرهنگی در چین ترجمه عبدالوهاب فخریاسری دیگر زمان آن گذشته که دلباختگان جوان موسیقی غربی دیسک‌های گروه‌هایی را که از اروپا یا آمریکا آمده‌اند زیر لباس‌های‌شان پنهان و با یکدیگر مبادله کنند. حالا دیگر، خوانندگان راک که بیشتر به چشم می‌آیند چینی‌اند که گهگاه در صحنه‌های بین‌المللی نیز دیده می‌شوند. آن‌ها، که بسیار هم خلاق شده‌اند، لذایذ بازار را کشف می‌کنند البته بدون رهائی کامل از تیغ سانسور. سی‌ام سپتامبر ٢٠١٦، کویی ژیان پدرخوانده راک چین در مقابل سی هزار هوادار در استادیوم کارگران پکن کنسرتی را اجرا می‌کند که درسی است از تاریخ معاصر. هنگامی که شروع به خواندن ترانه Yiwusuoyou («من چیزی ندارم») می‌کند که شعار جنبش دانشجویان در ١٩٨٩ بود، عکس‌های انتهای صحنه -که خواننده راکی با کلاه کاسکت با ستاره‌های قرمز رنگ را نشان می‌دهند که کنار گیتارش در میدان تین‌آن‌من ایستاده- به نظر می‌رسد مربوط به زمان...
