پیرسانسو برگردان ناصر فکوهی و زهره دودانگه آیا ما باید،بدون هیچ پشیمانی،تنها این اشکال امر قدسی را در نظر بگیریم؟ آیا کافی است برای این کار چنین عنوان کنیم که این موضع‌گیری‌های ما هستند که ما را بدان وادار می‌کند! در این مورد دو ملاحظه قابل طرح است: نخست درباره این ضرورت مقدس، که در نهایت می‌توانیم از آن گذر کنیم. زیرا ما بر ضرورت دیگری اتکا خواهیم کرد که، دیرهنگام، پس از توصیف زاده خواهد شد. زمانی که یک مسیر چیزی اساسی درباره یک شهر به ما بیاموزد و زمانی که بتوانیم بدون زحمت و تا به انتها آن را دنبال کنیم، آن مسیر برایمان معتبر می‌شود. اما آیا این شاخص (رونمایی از شهر و پیوستن به خوانش ]شهر[ ) همان ضرورتی مقدس را ایجاب نمی‌کرد که ما وانمود به کنار گذاشتنش می‌کردیم؟ برای ما مشخص است که هربار مسیرمان و قدم‌هایمان بر یکدیگر انطباق بیابند، نوعی مناسک مقدس...

  چهارگوش خواستن دایره ! معماری شهری ما از بی هویتی رنج می برد / آسیب شناسی معماری در مدرنیته ایرانی معماری ایران، همچون بیشتر پدیده‌هایی که ما در نوع «خاص» مدرنیته خویش بازتعریف و به گونه‌ای به انحراف کشیده‌ایم، بیمار است. این حداقل چیزی است که می‌توان درباره این موقعیت گفت. حال آنکه معماری، هنری است که شکوفایی، جوشش و خلاق بودنش می‌تواند گویای زنده بودن، رشد و توانمندی‌های هر تمدنی باشد. فرآیندهای تمدنی و رشد یا سقوط آنها بر اساس میزان ساخته‌های معماری و شهرسازی سنجیده می‌شود و این چندان به دور از عقلانیت نیست، زیرا میزان سازماندهی برای ساخت معماری و سازمان دادن به یک شهر و بویژه ساخت و مدیریت فضاهایی کاربردی و زیبا و مکان در معنای عام آن که به مردم لذت و آسایش بدهد، می‌توانند شاخص‌هایی پر معنا برای سطح رشد فکر و دور شدن از هیجان‌های گذران، شور، انگیزه‌ها و غرایز  به...